New Years Eve is a Bitch

Alles is te duur, iedereen hebben we al gezien... Die opgefokte nieuwjaarssfeer. But thank god there is BXNYE in de geweldige Gesu Church. Vette lokatie, coole promo plus er wordt ook water geserveerd aan de toog. Dj's zijn niemand minder dan Oxia en Dj Mujava, die we allemaal ongetwijfeld kennen van zijn hit Township Funk. Laat u echter niet misleiden door zijn irritante platgedraaide hit, want de man zit op het legendarische Warp label. En dat wil al wat zeggen.

Weer iets helemaal te gek uit de lage landen is Boemklatsch. Een groepje ongeregelde Nederlanders die met veel te veel op het podium staan, maar dat wel heel goed doen en niet bang zijn van verschillende muziekgenres. Volgens hun website zou deze set vanop het Release the Beast Vice feestje helemaal dope zijn. Check it out!

...and some goodies!

Trash Yourself and The Toxic Avenger - Song 2

Death Metal Disco Scene - 21 (John Bourke Remix)

I'm not gonna teach your girlfriend how to dance with you

Ik heb een probleem. Toegegeven, ik heb er wel meer. Maar afgezien van mijn alcohol-, drugs-, geld- en concentratieproblemen heb ik nu ook nog eens de verlovingsring gevonden bij Tiffany. Schmettie zal zijn auto moeten verkopen en een hypotheek moeten nemen op het huis van zijn ouders. Ach, de keuze tussen leven onder schuldbemiddeling en ongetrouwd oud worden, no Chinese torture comes close!

Gelukkig is deze rotte teleurstellende wereld nog vol leuke leukigheidjes die mij elke morgen (ahum-middag) weer de moed geven om uit mijn warme bedstede te rollen.

1) AMPT! Donderdag wordt weer zuipen, roken, vloeken, tieren en alles doen wat god verboden heeft. Goldfox- de rosse antichrist, Der Schmetterling- mijn geperverteerde broeder in het kwaad, Static& Greedy- die binnenkort samen met Chewy Chocolate Cookies (ja!!!!!) in de make-up staan en de sympathieke host DNCL, verenigd op één affiche voor een laatste tour de force in pre-blok Leuven. Be there or be David Guetta!

2) Blast Your Ghetto, de maandelijkse afspraak voor the last elegant youth in deze rotte teleurstellende wereld. Helaas kan de bloedmooie Charlotte Boeyden er niet bij zijn om haar stiletto's op de dansvloer te wagen. Maar check ondertussen vooral haar plaatjes, la fille et son appareil photo Hasselen Hoff tot ver buiten de landsgrenzen. Een jonge, mooie en talentvolle fotografe met een stralende toekomst. Cry me a river, KCP.

3) Soulwaxmas! That is, als ik zaterdag nog steeds meer witte bloedlichaampjes dan alcohol in mijn aders heb. En als ik Schmettie niet vertel dat ik stiekem ga trouwen met Erol Alkan, want dan kan je er donder op zeggen dat we weer, in de kou en het donker, voor een gesloten achterdeur gaan staan omdat iemand zo nodig manu militare mijn maagdelijkheid moest beschermen.

4) De blokperiode (voor rotte zedenloze studenten als ik) of kerstvakantie (voor rotte zedenloze schoolkinders, werknemers, werklozen en gehandicapten). De periode bij uitstek om rotte, teleurstellende bezigheden te verheffen tot onbevredigende obsessies! Zoals daar zijn:
-met schaamrood op de wangen toch maar alle afleveringen van Gossip Girl kijken
-je leven laten beheersen door de horoscoop van Elle
-huilen bij gedichten van e. e. cummings
-de hoes ontwerpen voor de nieuwe Daily Bread plaat,
-voor 31 december nog snel profiteren van de verlaagde BTW in de UK om iets leuks te vinden voor onder mijn kerstboom
-alle exemplaren van de rottigste aller platen, I think I like it, in brand steken en de assen de Zenne strooien
-mensen stereotypen volgens hun favoriete auteur
-de kerstboom volhangen met de allerleukste leukigheidjes van Titi+The German Kid
-Striporama vol. 1, 2 en 3 na elkaar kijken

Of misschien kan je gewoon ook iets nuttigs gaan doen. Maar daar kan ik je niet bij helpen.
You know you love me,
xoxo Darling Niki

Move ove,Lola Bordello!

THE LATEST NEWS, AS ALWAYS ON YOUR FAVOURITE BLOG

"THUNDER, PANTIES AND PINGPONGPALLETS"

Lola Bordello has reinvented her lovely, sweet, drunk, selfish self into...

LOLA BERETTA

For the love of God.

Move over, Hannah Montana!

Een interview met Pauline Grossen, Belgiës jongste has-it-all

Toen ik dertien jaar was had ik een beugel en een vette huid. Pauline Grossen is ook dertien, model, actrice, prestentatrice en huppelt in binnen- en buitenland van de ene fantastische opdracht naar de andere. Ze schitterde in campagnes van ondermeer Mer du Nord, RiverWoods, Lee, Roxy en EDC en speelde mee in De Helaasheid Der Dingen, Buitenspel, Vermist, Spring en zowat elke grote Vlaamse serie. Een interview met onze jongste it-girl!

TP&PPP: Je bent met zoveel dingen bezig, maar als we je met één woord zouden moeten benoemen, wat zou je dan het liefst horen? Pauline het model? Pauline de actrice? Nog iets helemaal anders?
Pauline: Dat is heel moeilijk, want ik doe alles super graag. Maar toch liever Pauline de actrice, omdat je als actrice meer moet kunnen dan als model. Model zijn is gewoon ook zo relatief. Als je een goede make-up artist hebt, een super speciale outfit en een goede fotograaf dan kunnen véél meisjes model worden.
Je inbreng als model is, vind ik, echt beperkt: je bent niet echt speciaal tenzij je Kate Moss bent ofzo. Maar voor de rest weet toch niemand wie het model is in de Flair, de Libelle of zelfs de Elle en andere boekjes? Als actrice is het anders, daar sta je er alleen voor en moet je echt iets kunnen! Dat geeft dan ook meer fierheid en voldoening.

TP&PPP: Of je nu poseert, acteert of presenteert, je moet er altijd goed uitzien. Ben jij erg bezig met je uiterlijk? Zou je bij voorbeeld je prachtige lange haren kort laten knippen als dat nodig was voor een grote opdracht?
Pauline: Ik ben zoals iedereen bezig met mijn uiterlijk, maar niet overdreven. Ik loop er heel normaal bij, koop geen dure kleren en zie eruit zoals elke teenager. Wat mijn haar betreft: ik mocht eens in een Franse film meespelen (Survivre avec les loups) als ik mijn haar kort zou knippen. Ik heb dat geweigerd, en in plaats van een belangrijke rol kreeg ik toen maar een klein rolletje.
Ik wil niet alles doen om in een film mee te spelen of om op een foto te staan! Ik laat alles op mij afkomen, bel of mail zelf nooit naar agencies en ik ga ook nooit naar feestje in de hoop dat ze mij daar zien. Ik netwerk dus héél weinig, wat misschien niet zo goed is, omdat veel opdrachten nog altijd via netwerken en 'vriendjes' worden gegeven.


TP&PPP: Je was laatst te zien in de Helaasheid der Dingen, en daarvoor ook al in ondermeer Buitenspel van Jan Verheyen. Ik herinner me dat ik heel erg heb moeten huilen bij die laatste film, maar hoe voelt dat voor jou om een film te bekijken waarin je zelf meespeelt? Moet best raar zijn om jezelf op zo'n groot cinemascherm te zien!
Pauline: Toen ik mijzelf voor het eerst zag in Buitenspel vond ik dat enorm raar! Jezelf zo groot op het scherm zien is toch even wennen. Ik zag ook alleen maar de dingen die ik minder goed had gedaan. Nu, in De Helaasheid was dat al anders en was ik veel meer bezig met het acteren zelf. Het blijft natuurlijk raar om jezelf zo in de cinema te zien, maar het is ook wel héél leuk!

TP&PPP: Ik denk dat weinig meisjes van jouw leeftijd zoveel in contact komen met mode, stylisten, make-up artists en kappers... Heb je een paar fashion tips& tricks voor ons?
Pauline: Ik heb in feite weinig tips en tricks omdat ik net vind dat iedereen zichzelf moet zijn, ik heb een hekel aan copycats! Ik probeer altijd mijn eigen accenten te leggen in mijn kledij, kijken in welk genre je het beste past en daar dan ook voor gaan. Leuke kapsels, rare combinaties en het belangrijkste van alles: accessoires, die zorgen voor de final touch. Maar vooral: kopiëer niet de look van iemand anders, blijf jezelf en durf iets nieuws proberen!

TP&PPP:Je krijgt vast massa's (terechte!) complimentjes en leuke reacties... Maar er zijn waarschijnlijk ook mensen die jaloers of vervelend reageren, of anderen die alleen bevriend willen zijn omdat je bekend bent... Hoe ga je daarmee om? Of de mensen die fake facebooks oprichten onder jouw naam, stuur je hen dan een gepeperde scheldmail?
Pauline: Ik krijg inderdaad vaak leuke complimentjes, maar er bestaan ook heel vervelende mensen! Jaloezie is echt iets lelijks, dat heb ik al gemerkt! Meestal komt het dan van mensen die mij niet eens echt kennen, maar toch al met een 'oordeel' klaar staan.
Soms gaat het heel ver, en beginnen jaloerse modellen roddels te verspreiden. Ik kreeg ook al dreigmails! Onlangs was er ééntje die dreigde dat ik problemen zou krijgen als ik niet alle kids van Studio 100 van mijn facebook verwijderde. Vroeger had ik daarvoor zeker tranen van onbegrip gelaten, maar nu zeg ik foert tegen zulke mensen! Na dat mailtje heb ik net héél veel mensen van Studio 100 toegevoegd, en een beleefd maar duidelijk mailtje terug gestuurd dat de directie ervan zou horen als ik ook maar één slecht woord over mezelf zou opvangen bij Studio 100.
Er duiken ook voortdurend fake netlogs, facebooks en e-mailadressen op. Daar kan ik nog mee lachen en beschouw dat als een compliment, maar soms gaat het hier ook te ver! Iemand die onder mijn naam super grof deed tegen iedereen, om mij zwart te maken... Je ziet hoe je op internet ongestoord je gang kunt gaan als je iemand wil schaden.

TP&PPP: Je bent nu al jarenlang bezig met modellenwerk, bij heel erg goede en bekende fotografen... Aan welke shoots heb je de beste herinneringen? Of heb je ook foto's waarbij je denkt 'o jeeeee!'?
Pauline: Ik heb inderdaad al met veel verschillende fotografen gewerkt en het is bijna altijd even leuk ! Een heel leuke shoot was voor River Woods: mooie kleren , lieve mensen en toffe sfeer... Of een shootje voor Mobistar, in Bretagne, met super weer. We mochten daar overnachten met een hele bende kids, en we hebben toen enorm veel gelachen!
Waar ik het meest fier op ben is als ik mag werken met bekende buitenlandse fotografen zoals Michael McCabe, Yolanda Kingdon of onlangs in New York met Ludvik Herrera! Of toen een Grieks ontwerper mij contacteerde om zijn kleren te shooten, dat vond ik ook uitzonderlijk!
Maar het is ook niet altijd evident. Ik herinner mij een keer in januari, -3° buiten en ik moest ik een shortje en topje buiten poseren voor een barbecue party! Ik kan je verzekeren dat het 10 minuten shooten was en dan vlug naar binnen om weer op temperatuur te komen!

TP&PPP: Je hebt al een cv om steil van achterover te vallen, maar is er iets dat je nog eens absoluut wil doen? Je volgende grote droom?
Pauline: Ik wil zeker nog acteren, dus ik hoop dat ik nog eens gevraagd word voor een film of serie. Ook het presenteren, zoals toen bij JAM op vt4 vond ik echt iets voor mij. En tegen super speciale foto's zeg ik nooit nee, mijn voorkeur gaat naar uitzondelijke artistieke shoots waarbij echt een hele ploeg alles wilt geven. Ook wil ik meer in het buitenland shooten, maar dat gaat wel in orde komen want ik krijg best al veel opdrachten uit Londen en NY.

TP&PPP: We zullen er ongetwijfeld nog van horen!

Trash Yourself!

It was last Fight Klub, and things were allready getting rough, as S. threw up his Garden Lovers Pizza with Extra Chicken, Schmettie lost another pair of Ray Bans and some ugly dyke tried to harass me at the toilets. It must have been about that time that Trash Yourself took over the K-NAL stage and Hasseled our Hoff with a wild, loud and stirring set. I had, honestly, never heard of them before, but it was quite a business card they handed out. Trash Yourself are John, the white boy who plays that funky music, and Heidi, who is basically drop-dead gorgeous.
John said he liked my make-up, which was our cue to submit him to a cross-examination.

TP&PPP: How did you and Heidi meet and how did you start up this project?
John: We met in Oklahoma where we are from. I was DJing some warehouse parties and she was there one night and requested Madonna or something. Then we ended up having classes at college that were next door to each other so we started talking in the hall way. She said she wanted to do some music so we gave it a shot and people ended up liking it.

TP&PPP: What's the dance scene in America like? Here in Europe it's pretty big and dance is almost mainstream. Kind of different from America, where it isn't really appreciated as much as, say hiphop or rock. Or is that just some big-headed European thinking?
John: I think you are exactly right... and I think that's how Americans perceive the situation as well. It's still pretty underground here. It's starting to change. Top 40 hip hop in America is beginning to have more 4/4 dance beats rather than 90 bpm break beats, but a lot of Americans have this idea in their head that they don't like "techno," when in fact that's what they are listening to on the radio now. Americans like to shake their asses.

TP&PPP: Living in NYC like you do is a dream of many people here in Europe, the city that never sleeps and everything... Is it really that cool? And what's it like for a New Yorker to be at a party in Brussels, for example, Fight Klub?
John: Although I have spent a lot of time in NY I won't be an official New Yorker for a few weeks (moving there in December). Heidi lived there for a few months. We just stayed there for a week and played Webster Hall in the Lower East Side. It was the last show on the tour after EU. It was great, a massive room. We shared the bill with Designer Drugs and Kissy Sell Out. NY crowds are different though. NY has a different demographic. There aren't many families in NY. It is so expensive there that its mostly 25+ people that live there. You really have to be busting your ass and doing something amazing to live there. So it's usually older crowds, much different from a party like Fight Klub. American venues are generally 21+ also. NYC is amazing though. I can't wait to move my studio there and I encourage everyone to go who hasn't been there. It's a very inspiring place to be.

TP&PPP: We noticed you were filming or taking pictures during your gig. You keep some kind of album of parties you played at? If so, what's the coolest picture you've got?
John: I have tons of film from this month. Almost too much to sort through. Once I get it all compiled and edited I'll send you the link! We got some interesting footage in 3 nights in the Red Light District of Amsterdam.
Here's a couple clips from Fight Klub: clip 1- clip 2

TP&PPP: Haha, I think I could see the back of my head for two seconds in the last clip! But back to business: nowadays electro seems to be dominated by fidget and bloghouse, like the Bloody Beetroots, Crookers ea. How do you feel about this evolution?
John: It's all just a link in the chain. From traveling around now I hear people starting to say Electro is over. Which I don't think it is, especially after playing parties like Fligh Klub which is bangers all night long. I have noticed a lot of Electro DJs now starting to play either more minimal or more disco... and then there's the whole dubstep movement that's going on. Before Electro Bangers were the rage, dancerock was cool, which I really liked because it was more song based. I think it will get back to that in a few years, song oriented again.

TP&PPP: The bloggers of TP&PPP have a lot of Jack Daniels-related adventures we'd rather not speak of. What's the worst way you ever trashed yourself at a party?
John: I have this new game I started with my other friends that are traveling DJing. We have what is called a "rageoff," where we basically see who can rage the hardest that week. Sometimes we are together, sometimes in different cities. We just bought those little flip HD video cameras for documentation. We are in the process of trying to decide on a point scale.. Like for instance I somehow managed to cut my forehead with some metal object before our show in Denver the other day.. Bloodshed = 5 points. Something along those lines. Throwing up or blacking out would count for something else.. Pissing your pants would count for something.. pissing someone else's pants, even better. You get the idea. I usually win. I will not tell any stories though in order to protect the innocent. From the EU tour I can easily say that Italy was the craziest in that regard.. I'll just leave it there.

TP&PPP: And for the best, I guess!

Trash Yourself not only treated us to Southern Comfort and apple juice, but they also sent us the links to these yummie tracks you just have to check out:
Trash Yourself& The Toxic Avenger- Song 2 (TRASHED)
Trash Yourself- Touch (ACSlater Remix)
Trash Yourself& The Toxic Avenger- Die

This Friday, it's time for another banging Fight Klub, and we'll be there, as always scoring high on a Trash Yourself Rageoff-scale... See you at K-NAL, kids.

Ho Sognato Di Praga

Vorrei che non ho mai fatto...

IN HONGKONG

Het bleek dus een gek te zijn.

Een maffe idioot.

Die het helemaal zag zitten, avec moi.

NOU IK MOOI NIET MET HEM!

( dikke tering! ohja, ik mocht niet schelden en vloeken in dit blogje, nou, dat doe ik mooi toch! En straks zet ik mijn fles absinth terug aan mijn halsje, daar waar ie hoort!)

ik denk dat ik later maar mooi met mezellef trouw, of dat ik lesbi word, of non.

Non is denk ik nog maar wel het beste...

I bet that you look good on the dancefloor.

Vorige week donderdag, half acht in de morgen, stapte ik in de bus naar Bergum-Belsen... Wat overigens de meest afschuwelijke plek van heel fucking Friesland is...
Truttig, melig en flauw als altijd stapte het hele drama 4 gezelschap in de bus, en allemaal waren wij overdonderd door de geweldig leuke buschauffer die daar zat.
Wij ( A en ik ) hebben even overlegd, en kwamen tot de conclusie, dat als we "dit" deden, dat onze gezichten inderdaad dikker leken dan als we "zo" deden... Maar dat terzijde.
Onderweg hebben wij deze busschauffeur een vragenvuur aan de schenen gelegd waar de gemiddelde SS-officier jalours op zou zijn, tot we op onze plaats van bestemming geland waren.

De hele, halve, of in ieder geval een deel van de dag heb ik er over nagedacht, en bedacht dat als "het zo zou moeten zijn" hij ook in de bus terug naar huis zou zitten. Dat zat ie niet, dus het had niet zo moeten zijn... Samen met een van mijn zusters-in-het-kwaad stapte ik uit in Leeuwarden, en al vloekend en schreeuwend staken wij de straat over, tot we bijna werden platgereden door een grote blauwe bus... Met daarin... Oh my god!

Anne ( niet die jankerd, die andere die jullie niet kennen..) roept: "We hebben net een briefje voor jou aan die andere buschauffeur gegeven! Waarop S. terugroept: "MET JE NUMMER?"

Whaaa what the fuck! JA! MET MIJN NUMMER!

En weg was hij...

Diezelfde avond zat ik thuis, en all of a sudden, sms... "En heb je je en beetje vermaakt bij de andere chauffer in de bus? Sander" . En sinds dat moment zijn wij eigelijk de hele tijd aan het bellen, smssen, postduiven over en weer aan het smijten en meer van dat soort contactvormen.

Gister ben ik maar eens bij hem langsgegaan, en het was gezellig en leuk en ielk en ik heb kriebels en weet ik veel wat ik hier nou weer mee aan moet! Gewoon lekker kijken hoe dit doorgaat en dan zullen we zien!

Ohja, en zodra er weer eens een lekker feest is bij ghellie, dan komen wij! Met de blauwe bestelwagen en broodjes ei voor onderweg!

Heel veel dikke kussen en liefs en sigaretten!

I want you back

Het einde van mijn examens afgelopen zomer vierde ik, comme d'habitude, in het ziekenhuis, big shoutout to mijn zwakke gestel en rotte nieren. Voor mij dus geen binge drinken op (please kill me) Genk on Stage, maar wel loepzuivere harddrugs, terugbetaald door het ziekenfonds. Met genoeg paracetamol in mijn aders om een kudde bizons neer te leggen, had ik kleurrijke 3D-dromen over Frank Zappa en unisono 'Strawberry Fields' zingende bloemen. De ochtend van 25 juni werd ik echter wreed gewekt door een struise verpleegster op fackingue crocks die met de vrolijke mededeling 'Goeiemorgen, Michael Jackson is dood!' een goeie halve liter bloed uit mijn dichtgeslibte adertjes kwam trekken.
Ik heb gehuild, een beetje. Heel zielig en mager in mijn ziekenhuisbedje met allemaal slangetjes in mijn arm, heb ik gehuild om de dood van de koning.
Vandaag, bijna een half jaar later, ben ik gaan kijken naar de Kevin Ortega-documentaire This is it. Mijn afscheid van de man die mijn dromen, als danser, als muzikante, maar misschien vooral als mens beïnvloedde en aanwakkerde met die funky, poppy, coole vibe die hij bezat.
Ik was net zo opgewonden als die keer, jaren en jaren geleden, toen ik in de nek van mijn vader in de menigte voor het Disney Hotel en in Parijs zat. Het gerucht deed de ronde dat MJ er logeerde, en daar zat ik, terwijl fijne sneeuwvlokjes de in Mickey Mouse vorm geknipte buxussen bedekten, en iedereen 'Michael-Michael-Michael!' scandeerde. The King of Pop heb ik niet gezien die avond, maar vanavond voelde ik dezelfde kriebels in mijn buik terwijl de eerste beelden op het witte doek verschenen.
Bijna twee uur lang was MJ weer levend bij ons, dansend, zingend, maar vooral, levend. Fuck al die ziekende kankermongolen die beweerden dat Michael een weggeteerd lijk was. Op het scherm zien we een man van vijfig, die alle So you think you can dance-snollen mijlenver achter zich laat. Een perfectionist, een muzikant, danser en entertainer die elke godvergeten miliseconde weet waar hij mee bezig is. Een kunstenaar met zijn lichaam en zijn stem, een bezieler, een voorbeeld. Een icoon van onze tijd.
Zoals aangekondigd, ik heb gehuild. Toen ik het perfecte, volmaakte Smooth Criminal zag, miste ik Michael zoals een soldaat zijn gevallen generaal mist. Ik heb gehuild, en als ik popcorn had, had ik er die rotte, disrespectvolle ghettomongolen op de rij voor ons mee bekogeld.
Ik voel me vanavond als iemand die de tombe van Toetanchamon heeft geopend. Die een laatste zucht heeft mogen ademen van iets legendarisch, iets groots, voor het vervliegt. Light shining at us from a dead star.
MJ, I love you.

Damn! I must have tripped over Gogol!

There lived a redheaded man who had no eyes or ears. He didn’t have hair either, so he was called a redhead arbitrarily. He couldn’t talk because he had no mouth. He had no nose either. He didn’t even have arms or legs. He had no stomach, he had no back, he had no spine, and he had no innards at all. He didn’t have anything. So we don’t even know who we’re talking about. It’s better that we don’t talk about him any more.

Daniil Charms verhongerde begin 1942 in de pyschiatrische inrichting Leningrad Prison n°1. Dit alleen al is reden genoeg om fan pages op Facial Book te maken, maar daar komt nog eens bij dat Daniil Charms de grootste absurdistische schrijver uit de Russiche literatuurgeschiedenis is. En hoewel ik dagelijks mijn horoscoop in de Elle check, vijf verschillende producten gebruik om mijn haar te wassen en over het algemeen een talentloos whiskyzuipend wicht ben, ben ik verknocht aan de Russische literatuurgeschiedenis, aan absurdistische schrijvers, en aan Charms.
Misschien hou ik nog het allermeest van de hoofdpersonages uit Ruzie!, Koeklov en Bogadelnev. Een vertaling van het bewuste mini-toneelstuk vinden jullie hier. Mijn Russisch is roestiger dan dat van Axel Daeseleire, maar ik geloof toch dat ik een min of meer accurate vertaling heb kunnen maken. En misschien snappen jullie nu eindelijk waarom ik altijd met volle sérieux "Nee, dat moet je niet doen." zeg, en vervolgens in heimelijk gegniffel uitbarst. Oh, jullie dachten dat dat normaal was? Uw moeder!
Nog een mooie? Hier is een pareltje over Nikolaj Poesjkov, de grootste Sovjet-wetenschapper aller tijden. Of wat vind je van deze, waarin de Hugo Clausen van Rusland, Aleksandr Poesjkin en Nikolaj Gogol als mongolen over elkaar rollen, en dit een vol toneelstuk lang.

Mijn lieve, lieve poesjes van lezers, als jullie dit ook zo'n rottige, koude en teleurstellende maandag vinden, dan kan ik jullie maar één raad geven. Zoek een broer zoals die van mij en begin aan een Koeklov en Bogadelnev-marathon. Of begraaf jullie zelven met een goedkope (ofcourse!) fles Rosspirtprom in de verzamelde werken van Daniil Charms, luisterend naar een celloconcerto van Sosjtakovitsj. Het is zinloos, nonsens, absurd, en nuttiger dan alles wat jullie nu aan het doen zijn.
Al mijn liefde,
Darling Niki

Vrijdag Blast Your Ghetto, be there!

Nur kleine Geister halten Ordnung

Zwarte koffie, sigaretten en antibiotica. A day in the life.
Lola Bordello heb ik gisteren op de trein naar Buchenwald, ekskuseer, Friesland gezet, Jarri schrijft druk aan zijn gloednieuwe eigen blog en ook Schmettie has left the building. Ik zit hier, met Kurt Cobain, en vind dat best.
Vinden jullie trouwens ook niet dat de album cover van Nevermind één van de ge-wal-dug-ste covers van deze hele rotte, teleurstellende wereld is? Anders ik wel. Ik ben erg gehecht aan al mijn Nirvana plaatjes, voor Unplugged in NY zou ik de fucking brandende Innovasion van 1967 inrennen, en ook de gifgroene Bleach lp die ik van Schmettie kreeg draag ik in mijn hart. Maar Nevermind is gewoon ne keischoon plaateken. Met dienen baby. Enzo. Dienen baby heet trouwens Spencer Elden, en om te zeggen that he grew up to the delight of girls and mothers alike, zou een leugen zijn.
Zo zit ik hier in mijn roze pyjamabroek en tshirt van Clara de Disneykoe. (En dat is de enige Clara de fackingue Koe die ik het levenslicht gun, laat dat duidelijk zijn.) The mind reels, zei Audrey Hepburn, en mijn Cogito bedenkt dat ik eens al mijn favoriete album covers voor jullie op een rijtje ga zetten. Omdat jullie dat boeit? Je m'en fou gast!
In 1972-73 trok Pink Floyd, onder toeziend oog van Alan Parson de Abbey Road studio's in. Het resultaat was een album dat mijn miserabele tienerjaren heeft bepaald zoals weinig anderen: (The) Dark Side of The Moon. Voor het design van de cover zullen we eeuwig kaarsjes moeten branden op de graven van Storm Thorgeson en Aubrey Powell. Rumour has it dat de band tijdens de opnames geregeld stopte om Monty Python's Flying Circus te kijken op tv. En google ook maar eens 'The Dark Side of Oz' als je op een eenzame avond eens een nerdie moment hebt. Het is een nuttiger tijdverdrijf dan Jenna Jameson.
De schattigste album cover is voor de groep die de grenzen van de rock guitar heeft vastgelegd: het heilige Sonic Youth. Geproduced door Butch Vig brachten ze in 1992 het album Dirty uit, cover design door Mike Kelley. Die vieze jaren-negentigers waren niet wildenthousiast over het album, maar wat weten jaren-negentigers nu? Niks, zal ik u zeggen, niks.
Of dan deze: The Roots-Things Fall Apart. Het album werd gereleased in 1999 op Geffen Records, en de cover toont twee negroïde medemensen die wegrennen van een riot, met politiemeneren and everything. Dit is één van de vier covers die in omloop zijn, maar omdat ik geen mooie fotootjes op het internet kon vinden, verwijs ik jullie naar de platenkast van jullie ex-gangsta-rappa-broers voor de andere bloedstollende beelden.
Of wat denken jullie van deze klassiek geworden platenhoes, Mechanical Animals van Marilyn Manson (1998)? Of hij nu aanzet tot Columbine killings en zijn piemel in minderjarige actrices steekt, kan mij nou net niet zoveel schelen. Ik weet alleen dat dit een ferme cover is. Een hele ferme. En dat Johnny Depp tegenwoordig in het bezit is van die plastieken tepelloze borstjes van Manson. Fact stranger than fiction.
Van tetten naar piemels, want zo zijn we dan ook weer, hier op TP&PPP. Sticky Fingers van The Rolling Stones! De kwestigieuze piemel is van die ene kerel, wiens naam me nu ontsnapt, die vriend van Andy Warhol. Want Andy Warhol heeft de cover gemaakt in 1971. En wat Andy Warhol doet, is welgedaan.
Omdat bondigheid sowieso nooit mijn sterkste kant is, en ook deze post weer onbetamelijk lang aan het worden is, zal ik in vogelvliegende telegram-notendop-stijl nog even een paar ferme covers flashen. Fasten your seatbelts, motherfuckers.
Gorillaz-Demon Days (2005). Schoon kunnen tekenen is leuk. Queen- Queen II (1974). De vliegende koppen uit Bohemian Rhapsodie hebben het eindelijk tot cover geschopt. The Beatles- Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967). The Beatles- Revolver (1966). Omdat het de Beatles zijn, mogen zij twee covers featuren in mijn shortlist. Indien oneens, gelieve te bellen naar M. Chapman. Prince- Purple Rain (1984). Pussy lickin', clit-drippin', nipple suckin' nice cover. I love Prince. Blondie- Parallel Lines (1978). Heerlijk, toch? The Ramones- The Ramones(1976). No-nonsense lelijke bakkesen op een cover. Far out. The Velvet Underground& Nico- The Velvet Underground& Nico (1967). Omdat sommige bananen nu eenmaal geen bananenbox nodig hebben, J. The Strokes- This Is It (2001). De Europese cover, welteverstaan. Prachtigheid! Joy Division- Unknown Pleasures (1979). Less is more. Plus dat ik verliefd ben op Ian Curtis, nog steeds.
En tenslotte, de rockigste, de rolligste, de Hassel your Hoff fantastische cover van The Clash, London Calling (1979). It's only rock'n'roll.

Love, peace and Veuve Cliquot,
your Darling Niki

PS. Noteer 4 MAART 2010 in jullie agenda's. Geen vragen, gewoon doen.

t is gedoan

Just goat da gedoan zijn
hier nen lieven blog van ghulle lievelingshollander den die die juust antwaarps klapt mey alles wa ofda vloams klinkt. Ut schoanste kabouterpaar van ghul den vloanders weigert mijne vieze kots spaghetti te bikkelen, allez, ca va, just is da gedoan.
Kik zijn vanuit den Fries naar hier gekomen en wa is da wa den die doen?



Ut juuste antwoord gaat zijn:

Kwet da nie.... jung


just is da gedoan...

Da gaat nie goan, kwet da nie, moar juust is da gedoan. K zen zat gelijk nen hollaner mey nen halve fles jagermeister op jung... ge wilt da nie... gelijk diene gasten van hierboven, mey un gezever, ge wilt daaa nieeee... Just.

Jamais, jamais, alle geheimen van de vloanders zijn dees weekend aan mij geopenbaard jung, van pluizigen hollekes tot dingskes mey dingskes oan. ghul dn namiddag hebbekik proper vloams zitten klappen jung, gelijk of da wa uitmaakt, dien gasten hier miekt da nie uit jung.
Voor dn lieve lezer slesj lezerin wie die da nie door heeft gehad, ghulle ollander is zat en zit mey nen azerty bord, allez ge wilt da nie, just in een uur en half moet ekik aanspreekbaar zijn, kwet nie of da gaat marcheren jung. Rouge a levres, k zal een schoon kleedjen aandoen en mij gedroagen jung.

I am doll parts, I'm doll parts.
I 'm miss world.


I fake it so real; I am beyond fake. Nu ben ik eigenlijk zel klaar met schrijven, maar ik zal ten behoeve van het theartrale aspect dat nog wat doorschrijven, anderhalf uur tzerijl da schoon paarken aan het afwassen is. Laat nie, never, nea (da's Fries jung), nooit, jamais, nessuno ( kwet da da nie proper italiaans is, maar laat mij jung) een ... Kwet da nie meer.

Ik zat daar in diene stortbak cola te zuipe gelijk of dat da woater was jung.


Just is da gedoan.


Suck me under? maybe forever. My friend.

I made my bed I'll lie in it, I made my bed I cry in it, I made my bed I'll die in it.

♥

Ali Love - Diminishing Returns
De arme stakker had back in 2007 'n heel album klaar, maar z'n label dumpte hem net voor de release. Jammer. Maar he's back, and thank god for that. Italo disco op z'n best.

CFCF - Letters Home
'Continent', het eerste full-length album van deze producer/remixer/godweetwatnogallemaal, is gelekt. En het is goed. Of beter: zalig. Out of this world.

Azari & III - Hungry For The Power
Instant classic.

much love & kisses.

Work in Progress.

Progressing encore un fois!


aqui para voces per sempre!


En wat ik nog mee wilde delen is dat die griezel van mijn school, aka "Mr oh so Devil" OP MOET ROTTEN te kijken de hele tijd, omdat ik anders zijn hoofd in een bankschroef zal klemmen en met satehprikkers zijn oogkassen uit zal hollen.

A dios.

madame Welch

Florence slaagde er gisteren in om samen met haar vijfkoppige Machine alle harten te veroveren in een uitverkochte – en overvolle – Orangerie. Maar liefst anderhalf uur lang zette Florence Welsh haar keel wagenwijd open: nog véél te kort als je het ons vraagt aangezien we er maar niet genoeg van kregen!

Opener ‘Bird Song’ deed de Botanique al meteen op haar grondvesten daveren: wat ’n stem! Het publiek was ook meteen in de perfecte stemming en de fans zongen met z’n allen ‘My Boy Builds Coffins’ mee. ‘Kiss With A Fist’ kent intussen echt iedereen al en wederom leken we Florence haar persoonlijke koor, ook al zingt zij op haar eentje luider (en beter) dan de hele Orangerie. Het is ons wel een groot mysterie hoe deze dame er in slaagt om al dansend zo luid te zingen en toch nog toonvast te blijven, maar op die vraag moeten we niet per se een antwoord hebben. Verrassing één van de avond was ‘Are You Hurting The One You Love’, de b-side van de Rabbit Heart-single: hartverwarmend!

Bandlid Bobby werd gefeliciteerd voor zijn verjaardag en speelde vervolgens samen met Florence een akoestische versie van ‘I’m Not Calling You A Liar’, naar onze bescheiden mening beter dan de uiteindelijke albumversie. ‘Hurricane Drunk’ begon tevens akoestisch maar halverwege het nummer sprong de hele band terug in actie: een eerste hoogtepunt van de avond (maar eigenlijk was de hele avond een opeenvolging van hoogtepunten). ‘Between Two Lungs’ was in één woord prachtig, stiekem hoorde je de hele Orangerie fluisterend meezingen bij ‘Dog Days Are Over’ en we hoopten gewoon met z’n allen dat het optreden nooit zou stoppen. ‘Howl’ was weer de ideale mogelijkheid voor Florence om alle registers nog eens open te zetten, en dat deed ze met alle plezier. Iedereen schudde z’n heupen op ‘Drumming Song’ en ‘Cosmic Love’ bezorgde vast heel erg veel mensen kippenvel, inclusief ons!

Verrassing twee van de avond: een cover. En niet zomaar een cover! Florence deed een korte versie van Fever Ray’s ‘If I Had A Heart’ en het bleek de perfecte intro te zijn voor ‘Blinding’. En wat een versie van ‘Blinding’, ongeloofelijk. Een outro van pakweg twee minuten deed de Machine schitteren, plus Florence zelf die zonder microfoon alle resterende energie uit haar lichaam schreeuwt: prachtig! ‘You’ve Got The Love’ bracht weer iedereen aan het zingen en bis-nummer Rabbit Heart (Raise It Up) bevestigde nog maar eens dat deze dame héél wat in haar mars heeft!

Een avond waar helemaal niets – maar dan ook niets! - op aan te merken valt, buiten dat we misschien graag nog ‘Girl With One Eye’ hadden gehoord. Helaas helaas, maar dat houden we tegoed voor een volgende keer dan! Als je de kans hebt om Florence and The Machine live aan het werk te zien, twijfel dan niet langer en koop nu je ticket, want je zal er anders alleen maar spijt van hebben!

ce soir: YACHT, in de Make Up Club (Gent)! dancing + dancing + singing + dancing + dancing (+ drinking).

zoenen, en nog een klein cadeautje :)

Florence and The Machine - You've Got The Love (Jamie xx re-work feat. The xx)

Simon Says Yeah!

Pricks! Fucking, arrogant, dog-fucking pricks! Vooral die castraat, met zijn vetpens, zijn krullen en terugwijkende kin. Maar die met z'n bordeaux truitje ook. Pricks.
Maar daar gaat het niet om. Als het al ergens om zou gaan in deze rotte, teleurstellende wereld, dan gaat het om slapen.
Sommige mensen denken dat het bankje achter de dj-booth in de Make-Up Club één van mijn favoriete slaapplaatsen is. Hoe ze daarbij komen is mij, uiteraard, een raadsel. Wel meer dingen zijn mij een raadsel, dus zullen wij hier niet verder op ingaan.
Nee, de award voor Lievelingsslaapplaats In De Hele Fucking Wereld gaat natuurlijk naar de armen van mijn geliefde. Zelfs die keer toen ik duizend miljard graden koorts had, of tijdens mijn veelvuldige en terugkerende nachtmerries. Maar aangezien ik mijn geliefde, noch zijn armen met iemand wil delen, heb ik wel nog wel een suggestie.
Al wie nu Duck! And Cover! Another Hotel Review! denkt, die kan ik geruststellen. Een hotelreview zou nogal zuur zijn, aangezien ik wel eens de gewoonte heb om hotelkamers te delen met homo's, vrienden ongezien voorbij de balie te smokkelen, opgesloten te raken in het zwembad op het dak, en één keer, één keer hebben we ook de badkamer getrashed. Maar dat was een DUITSE badkamer, in DUITSLAND, en dat ding dat daar aan de muur hing, hing ook helegans niks goed vastgemaakt. Tot zover Darling Niki in de Bundesrepublik.
Een plaats waar ik nooit, met geen enkele homo in de hele homowereld (behalve S.) naartoe zou trekken, waar ik nooit iemand zou binnensmokkelen, waar geen zwembad op het dak is, en welke badkamer veels te veels te leuk is om te trashen, is de bed and breakfast Simon Says in het lieflijke Gent. De plaats word gerund door een aardige jongeman die, um, Simon heet. Van een verrassing gesproken, aye? Het betreft hier een kleurrijk huizeken in het sluizeken in Gent, waar twee luxueus ingerichte gastenkamers zijn. Wij sliepen al twee keer dezelfde kamer, de één, die met de mooie lamp en het fijne bad en het fijne bed, om heerlijk in te, slapen dus. Hoge plafonds, stijlvolle inrichting, mooi licht (ik word altijd gek van fout licht. But that's just me.) Oh, en eindelijk ook eens redelijke prijzen voor de minibar, zo goed!
's Morgens stommel je de trap af, recht in de coffee bar, waar Simon en zijn mooie, lieve vriendjes een heerlijk ontbijt voor je uitgeslapen neus zetten. Versgeperst fruitsap, honderd soorten muesli en beleg, eitjes en vers brood. Ik ontbijt nooit. Jamais de ma fackingue vie. Maar afgelopen zaterdag heb ik, met en plus een dijk van een kater en de smaak van whisky en absolut nog halverwege mijn strot, een godenmaal van een ontbijt naar binnen gespeeld. Bovendien zijn de muurschilderingen in de bar van Panamarenko, en zorgt Pana's lieve vrouwtje voor de heerlijke Hoorens koffie. O, en ze maken zo van die hartjes in het schuim op je cappucino! Ooooh en aaaah en wow.
Dus als je nog altijd treurt om de armen van mijn geliefde (jij misschien, klein kreng dat je bent? ahaha!), dan vind je minstens troost bij Simon Says. En de mensen die niet treuren, of die zelf een geliefde met armen hebben, die raad ik aan om zich, mét geliefde en mét armen naar Simon te reppen. Het is er nog heerlijker slapen dan op het bankje achter de dj-booth in de Make-Up.

Voor een feestagenda heeft onze lievelingsJarri al gezorgd. Als hij besluit toch niet te slapen op vrijdag, dan hopen we hem te zien op de openingsparty van de Blue& Friends Exposition in het Fomu in den Antwerp. En zaterdag reis ik naar Lola Bordello in het Hoge Noorden, om vet te zuipen, rond te stampen op Buraka Som Sistema en hele vieze liedjes te zingen. Dus voor jullie weekendentertainment zullen jullie zelf moeten zorgen. Jullie zijn grote jongens en meisjes.

Liefs,
Niki
xx.

Some Unholy War...

Ja lieve mensen, het is weer zover...

Maar geen zorgen, deze keer zal ik me gedragen en het laten

gaan...

Hoewel ik het ook graag anders had gedaan, maar soit, dat verhaal kennen we inmiddels wel, en dat wil ik maar niet weer... Darling Niki, ik update je de 10e, want ik heb heeeeel veel wijze ( of semiwijze, en slechts dronken) raad nodig in deze...

If you love something, let it go... When it returns to you, it has

been yours already, when it goed, it never was...

Veel liefs,

Lola Bordello.

we love band!

Afgelopen woensdag gaf We Have Band in de Botanique, meer bepaald in de supergezellige Rotonde, het startschot van hun tour doorheen het Europese vasteland. Het trio bestaat uit Darren en het echtpaar Dede en Thomas. We Have Band brengt een combinatie van het beste van disco en rock en smelt dit mooi samen tot een geheel waarvan je maar niet genoeg kan krijgen. Ze brachten in Brussel echt het beste van zichzelf en deden ons een volledig uur dansen en zingen, doe dat maar eens na!

Na het openen van hun optreden met een nieuw liedje kregen we al meteen ‘Hear It In The Cans’ te horen, een nummer dat ook te vinden is op de 6e compilatie van het Franse muzieklabel Kitsuné, en het feestje ging van start. Darren, Dede en Thomas zijn perfect op elkaar ingespeeld, wat ook nodig is als je met z’n drietjes verschillende overlappende teksten zingt. Er bestaan weinig nummers die zo catchy zijn als ‘Oh!’ en je moet en zal gewoon meezingen met ‘You Came Out’ (tevens de eerste single van hun album). Nieuwe song ‘Buffet’ is ook ’n lied om “U” tegen te zeggen, net zoals alle andere nieuwe nummers die de groep ons voorschotelde en waar we met open mond – en dansende benen uiteraard – naar luisterden: stuk voor stuk pareltjes.

Afsluiter ‘Honey Trap’ bracht vrijwel iedereen in de Rotonde aan het dansen, dus moest de groep gewoon nog terugkomen om bisnummers te spelen. ‘Time After Time’ (te vinden op de Kitsuné Maison 7 compilatie) en hun cover van de klassieker ‘West End Girls van Pet Shop Boys breiden een mooi eind aan een zeer geslaagde avond waar we met plezier aan terugdenken. Laat dat album maar komen, We Have Band!

We Have Band - MySpace

Komende week sta ik woensdag luidkeels mee te zingen met Florence and The Machine, donderdag trek ik naar Gent en ik ga vrolijk meedansen met YACHT en co. in de Make-Up Club, vrijdag slaap ik (tenzij er ergens 'n goed feestje is, suggesties zijn altijd welkom), zaterdag ga ik wéér naar de Botanique en Patrick Wolf ten huwelijk vragen, en zondag bevind ik me nog maar eens daar, deze keer voor The xx (waar ik jullie al eerder over vertelde).

xx.

Go baby Go baby Go!

Vanavond weer steltlopen op een vet fout discofeest, maar soit, het leven is goed.

Misschien ga ik toch maar niet gelijk journalistiek studeren, ik weet het niet.

Nu koppijn, over 20 minuten vertekken, morgen om 06.00 uur weer thuis.

Vele natte kussen, eeuwig de uwe,

Malle Nedje.

Elvis has left the building

Het leven, Friedrich Nietzche en het nieuwe album van Boys Noize hebben van mij een illusieloos mens gemaakt. En gelukkig maar, want geheel in de lijn van mijn levensverhaal, was de afgelopen week er één van weinig chocotoffs en ampele teleurstellingen.
Neem nu The Others. Ik hou van The Others, zonder zever. Ik hoor ze graag bezig en op de gemiddelde Blast Your Ghetto dans ik mijn in glittershort gehulde derrière off als deze meneertjes aan de platendraaier staan. Maar afgelopen donderdag speelden ze liftmuziek. Zara-paskamermuziek. Novotel-hotelloungemuziek. Fucking Hallmark- Get Well Soon- e-cardjesmuziek. Ik was uiteraard Not Amused, en koos het hazenpad naar beter oorden. Met name, mijn bed. Hasta la vista, fuckers!
Maar in het bordeel van de teleurstellingen, was het vrijdag spitsuur. (Als Arnon Grunberg mij toestaat om hem zo te parafraseren, en dat doet hij vast, die lekkere krollenbol!) In Hasselt was het namelijk weer Plee Festival, het grootste schijtfeest van het najaar. Behalve explosief kotsende tienermannekens, een rondtrekkende kudde Homo Marginalis en free friggin' cava viel er NOEGABOLLEN te beleven. Er was geen volk, geen sfeer en wat de Partyharders aan die draaitafel stonden te doen, mag Rotte Joost weten. Als Der Schmetterling die Nirvana-plaat niet had opgelegd, had ik hem al helemaal gepoetst. De plaat, dus. Woordspelingen Om Van Te Kokhalzen, part VI.
Nee, serieus, laten we deze pijnlijke situatie voor u en mij snel beëindigen door samenvattend te stellen dat ik zaterdag gewoon in mijn bed ben gekropen, liever dan nog een avond door te brengen in die erbarmelijke omstandigheden.
Als u nu denkt dat ik een negatieve, misanthrope cynicus ben, dan heeft u het uiteraard juist, maar geheel tegen mijn eigen ethos in wil ik jullie toch aanmoedigen om de vlam erin te houden. Een nieuwe week, nieuwe feestjes!
Gisteren lag ik Coraline te kijken, mét 3D-brilletje op, hoewel het een 2D-dvd was, dus begint het party-advies ergens halverwege de week.

-Woensdag, 30 september: Selah Sue, gratis en veur niet in aula Pieter de Somer, om 21 uur. Fijn, en ik zal u ook eens wat verklappen: er valt nu eenmaal niks beters te doen.
-Donderdag, 1 oktober: uiteraard weer een Baise les Etudiants in de Make-Up Club, maar voor wie eens wat anders wil is er ook het startfeest in het STUK.
-Vrijdag, 2 oktober: Onze lieve vriend Theo, die zich altijd dood schaamt als hij zich in een hotel moet aanmelden onder de naam Strip Steve, speelt in de Make-Up: Friday Beats. Niet te missen, homo's.
-Zaterdag, 3 oktober: Over homo's gesproken! Phenomena @Rumba. Mijn vriendje durft er niet naar het toilet omdat iedereen meekijkt, maar wat een heerlijk klein feestje! Voor homo-haters en dubstep-lovers is er evenwel ook Rotation in Gent. Je ziet maar. O, en voor de dinosaurussen en kleine hechtelse jongetjes met waanzinnige kapsels onder ons, is er ook nog oldskool techno in der Machine.

Of u kan natuurlijk ook, net als mij, hoestend en snotterend door het huis strompelen in een ouwe Beatles t-shirt. Eens iets anders, en waarschijnlijk even leuk.

They said we'd never make it.

Maar ik zeg van wel!
Ik denk dat mijn hart geheeld is, nu ik een zo een leukerd heb ontmoet.
Hij is laaaanger dan ik, en leuk leuk leuk en leuk.

Misschien moet ik er nog niet teveel over schrijven, maar hij komt wel op mijn kroegenbdayparty ( dat is dus niet de 10e, maar wel de zevende.)
O, leuk! En dan gaan we heel veel drinken, en dan worden we dronken en dan is hij
zo écht heel leuk, en dan redt ie mij en dan komt alles goed.

Hihi.

http://www.youtube.com/watch?v=SJnJeQEKIto

.29

Lights will guide you home, and ignite your bones...

between dreams

De vakantie is gedaan, 't schoon leven is gedaan. Of eigenlijk herbegint het terug, want: Leuven! Ons Darling Niki heeft u al ingelicht over de places to be deze week, dus dat moet ik al niet meer doen. Ik schuif nog wat nieuwe mp3tjes onder de deur van uw kot en zorg ervoor dat u uw bankrekening weer plundert om tickets te kopen voor concerten. So very sweet of me.

Au Revoir Simone - Another Likely Story (Aeroplane Remix)
Ik kan het bijna zelf niet geloven, maar het is toch waar: er komt wel degelijk goeie muziek uit ons Belgenland. Dan heb ik het over het duo Aeroplane, twee Belgische heren die al enkele singles uitgebracht hebben en als remixers door blogs wereldwijd op handen gedragen worden. Nieuwste telg uit hun remix-serie is een remix van de tweede single van het nieuwe album (Still Night, Still Light) van de synthpop-meisjes van Au Revoir Simone, en damn it's hot. Begin oktober staan de dames van Au Revoir Simone in de Botanique, met niemand minder dan CALLmeKAT als voorprogramma.

Basement Jaxx - Saga
Basement Jaxx hebben 'n nieuw album uit, 'Scars'. Eerste single 'Raindrops' werd een aantal maanden terug het wereldwijde web ingegooid en klonk alvast erg veelbelovend, maar het album is een heel erg pijnlijke rit met 'n heleboel littekens (scars, no pun intended). CTRL + A + DELETE dus. Maaaaaaaaaaar 'Saga' is wel 'n houdertje, en dat is enkel en alleen - ja, ènkel en àlleen - door onze godin Santigold (stiekem zeg ik toch nog altijd Santogold).

The Very Best - Yalira
Esau Mwamwaya + Radioclit = The Very Best = experimentele afropop = hot stuff. Openingsnummer Yalira van het debuutalbum 'Warm Heart of Africa' asks for more.

The Golden Filter - Thunderbird
Last but certainly not least, The Golden Filter. So addictive. Nieuwe single is volgende week uit, maar ik lever het jullie nu al, want het is gewoon té goed. Helaas wel vrij slechte kwaliteit (128 kbps), maar ik beloof dat ik de 320-versie lever van zodra ik 'm in m'n bezit heb. We should all marry The Golden Filter. Thunderbird <3. enjoy. :) xx

He's got...

A girl...



heartbroken, beat up and sober. I hate life.

Faster pussycat, kill! Kill!

Ik wil niet ouder worden dan 27, maar als ik dan toch oud moet worden, word ik en passant ook maar even dik. De liefde van mijn leven is een roker met astma, dus als ik op mijn vijfenveertigste al weduwe word, rest mij geen keuze dan mijn derde leeftijd te vullen met pateekes en éclairrekes, chocomoussekes en chocoladetaarten met slagroom.
Elke dag om kwart over twee zal ik mijn poedel Emile, een corpulent geval met valse kleine loederoogjes, aan zijn diamanten leiband meesleuren naar de bakker op de hoek. Dan zal ik mij neervleien op mijn vaste stoeltje aan het raam, en terwijl ik door mijn dikke plastic leesbril naar buiten staar, zal ik kilo's en kilo's zoetigheid naar binnen steken. Als ik pudding of crème au beurre zal morsen op mijn mantelpakje met luipaardmotief, zal ik het met een goudomringd worstenvingertje wegvegen en stil genietend het restje van mijn kleine dikke mollenpootje likken. En als ik dan oud en dik zal zijn, met een paarse permanent en roze pluchen pantoffels, dan zal ik mannequin worden.
Als je dat een raar idee vindt, dan raad ik je ten stelligste aan je flakey ass naar Londen te haasten. It's fashion week, bitches! De boodschap is duidelijk: steek een koppel shoulder pads in je t-shirts, haal je denim door de mangel met een goeie scheut acid en rock de eighties alsof je Quincy Jones zelve bent. MJ is dead, long live MJ!
Maar wat, zult u mij nu vragen, wat ga je daar dan doen in je Future Fat Granny-hoedanigheid? Awel, de show van Mark Fast lopen begot!
Mark Fast is een rijzende ster aan het modefirmament, die voor deze lente/zomer de Londense catwalk vulde met sexy gebreide kleedjes, Erin Brockovitch-ige gecropte bloesjes en ienieminimini-rokjes. O, en hij gaat blijkbaar ook een lijn beginnen bij Topshop, dus dat is allemaal mighty fine. Wat nog mightier fine is, Mark Fast heeft een gloeiende bloedhekel aan conventies en clichés. And he likes a gal with some meat on 'er bones. Dus wat beslist Mark Fast opeens, à la minute, net voor hij zijn modellen de catwalk opstuurt? Send in the fat chicks! Et voilà, daar wagen opeens een stel Rubensiaanse schoonheden hun krappe maat 42 op de catwalk! Londen très choqué, stylist en casting director helemaal berserk, Mark Fast- Fashion Government 1-0.
Mark Fast is echter geen eenzame Don Quichote. De aanstoker van deze diversity dinges is madam Caryn Franklin, u weet wel, die van i-D en how to look good.com. Madam Caryn, zelf een ranke slanke fashion bitch, is goed ziek van alle jonge, uitgemergelde Huppeldepuptova's die vanuit het Oostblok zonder eten recht op onze catwalks rollen. Ze porde daarom acht jonge designers aan om het woord 'shape' een nieuwe dimensie te geven. In dit geval vooral dus de tweede dimensie, als u me vat. Dames met buikjes, dames met rimpeltjes, dames met dikke vette kuiten en blubberende bovenarmen, volgens deze nieuwe generatie ontwerpers is iedereen mooi.
Denk er vooral het jouwe van, lieve dikke of dunne lezer, maar één ding is zeker. Deze nieuwe trend is in elk geval verfrissend, en dan heb ik het niet alleen over de adem van de modellen, die voor één keer eens niet naar lege magen ruikt.

PS. Het nieuwe academiejaar is begonnen, tijd om boeken te kopen en te doen wat echte studenten doen: feesten! Dit is het plan voor deze week:
Dinsdag 22 september: Temposphere @Rumba. Omdat we het jaar nu eenmaal graag grand style beginnen.
Woensdag 23 september: Student Kick-off Afterparty@Make-up. Omdat een het gratis feestje met schattige dj's in de mooiste kelder van Vlaanderenland is.
Donderdag 24 september: Da Funk@Rumba. Omdat iedereen houdt van apies en steengoeie feestjes.
Vrijdag 25 en zaterdag 26 september: Play Festival@MOD. Omdat je je eeuwig slecht gaat voelen als je dit mist. Seriously.
En als je dat allemaal nog niet genoeg redenen vindt: omdat ik er ga zijn. Met mijn fles Jack Daniels.
All my lovin',
x D.N.

I love Buddy Holly,

maar ik haat van die fuckers die denken dat ze hun digitale kut foto's moeten gaan bewerken, zodat het lijkt op een "analoge lomo foto". Alléé nu da doede toch niet. Koop uzelf een freaking Holga van 75euro en uw foto's zien er zelfs duizend keer beter uit.


Oké het ontwikkelen is wel een beetje aan de dure kant. Maar het is echt wel de moeite waard. En als je echt zo slecht bent dat je je foto's nog giga veel moet gaan liggen croppen om een mooie foto te hebben, laat dan de analoge kleurtjes er ook maar af. Een lomo moet trouwens ook niet perfect zijn. Door er amateuristisch mee om te springen, bekom je vaak juist hele leuke effecten.


Zeker als je vergeet door te draaien en je foto's aan de zijkanten laat overlappen of met twee verschillende kleuren na elkaar flitst over dezelfde foto. Zonder dat daar een stom kut programma bij te pas komt. Also, lomo loves the sun. Je krijgt er van die lekkere brand plekjes mee op je foto's, of gewoon zwarte plekken die uitgefreten zijn.

So next time, go analogue not fucking digi-fucking-fake-alogue.

BOO YA

Het was afschuwelijk

wat een kutblinddate. Het was niks.
Doodsaai and the perfect thing parents would want for their little girl.

Hij wilde spelletjes doen en hij deed aan sport en hij had een prémaster gehaald op iets moeilijks wat ik nu alweer vergeten ben... Zijn hobby was bergwandelen en hij zou nooit zoveel drinken dat ie delen van een avond zou vergeten.

Can somebody get me something nice please?

Love love love you everso.

Get ready fot his shit nigger!

Veo veo! Ik heb het gevonden, Valle valle !

Ik heb woensdag een date met T, maar ben in mijn hart nog stil verliefd op L.
Dat geeft niet, ik zal het niet verder vertellen, wat niet weet wat niet duurt, ik hoop alleen dat ik, wanneer ik T ken, en ik vind hem leuk, of ik doe alsof, dat ik dan niet m eer steeds over L zal dromen. Vannacht weer. Vannacht heb ik zeer gek gedroomd.

Checkke te checkke te checkke, checkke te checkke te cheee.

Verder heb ik absoluut weinig nieuws, niks eigenlijk. Ik hoop in de herfstvakantie naar Zuid Frankrijk te gaan, of liever nog Barcelona of Lissabon. En ik wil Spaans leren en mijn Italiaans verbeteren. Maar ik vind Spaans geiler. Ook al vind ik dat een vies woord en leef ik mijn leven naar het woord en de daad van Hij die mijn Heiland is en mij mijn wegen zal lijden.
Alcohol.

Momentje...

( Anna est retournee avec un petit verre de vin rouge)

Dus, ik ga verder... Ik ben verliefd op hem. Maar hij weet het niet. En ik denk en ben bang dat hij het stom vind. De kans dat hij hetzelfde voelt, of hetzelfde gevoeld heeft, is natuurlijk minimaal.
Maar toch. Ik droom over hem. Heb over hem gedroomd. Dat is toch... gek?
Op zijn minst. Ik heb dus weer drank. Dus ik drink weer.

The earth song. Natuurlijk moeten we beter voor de aarde zorgen, en voor onszelf, en voor de mensen om ons heen. Maar wie zorgt er voor ons? Ik wil iemand, die hmmm, die er is als ik er niet ben. Als ik, ver weg ben en die me dan weer naar de grond haalt. You'll never walk alone, zeggen ze, maar je loopt wel alleen. In feite, leeft een mens alleen, altijd. Remi.
Met zijn aapje. Ik ben eigenlijk bang van apen. En ook van kikkers. Maar dat terzijde.
Ik hoop dat ik verliefd word op T, maar ik denk het niet, ik ga hem dan vergelijken met L.

Toen ik L ontmoette in F ( No worries, het is een brit, geen DUITSER), hebben we twee hele dagen met elkaar doorgebracht ( No worries, er is niks onchristelijks gebeurd), en de mensen met wie we omgingen dachten bij nader inzien dat we een stelletje waren ( Minchia, S, dimmi perche? Vero voglio so con lui... ). Nadat ik hem had afgezet op het vliegveld van F, dat heel grote glazen vliegveld, liep ik terug over de lange, lange voetgangerspaden daar, over die platte roltrappen, die vast niet platte roltrappen heten, maar een absoluut luxere naam hebben en die zeker ook verdienen. Goed, ik liep daar dus, en ik voelde me leeg. En alleen. Zo alleen en zo leeg heb ik me nooit eerder gevoeld, wanneer ik iemand nog maar 2 dagen kende. Dat is toch gek?

Daarna dacht ik, ach, laat het gaan. Maar het gaat niet weg. Het blijft er. Moet ik het hem nu vertellen of beter niet? Als ik het hem vertel, dan lacht hij me misschien uit. Maar we mailen wel, ook wel vaak. En hij zegt dat hij het altijd leuk vind wanneer ik hem mail. En zijn mails zijn altijd langer dan die van mij.

What to do when it's just not with you?

Aqui Para Voces!

Autopsiewopsieflopsie-pooh

Drie kussen van de juf en een bamikroket voor wie raadt wat ik gister gedaan heb! Iemand? Anna is gediskwalificeerd, want die weet het al. Nobody?
Ik heb gister au-top-sies gedaan! Als in: lijken, u weet wel, van dode mensen, heulegans opensnijden op een enge tafel en van dat gelig tl-licht. Ongelogen waar! Nu ja, het snijden en boren en breken en scheuren heb ik aan les vrais overgelaten, maar ik stond erbij en keek ernaar. En ik maakte screwdrivers voor de wetsdokter.
Veel mag ik er niet over vertellen, beroepsgeheim, geheim van het onderzoek, dit, dat, en maar professioneel klinken. Maar voor de dummies, de nieuwsgierigen, de sensatiezoekers en de morbide gestoorde perverten onder jullie, zal ik even uitleggen hoe zo'n au-top-sie in zijn werk gaat.
Stap één. Men neme een lijk, legge het op een ijzeren tafel (met water-, en most importantly geurafzuigsysteemdingesmachien). Dit lijk mag vers, mooi en menselijk zijn, maar ik had gisteren de enorme eer om ook twee lijken van een halve maand oud te mogen bijwonen. Zwart, geen oogbollen of hersenen meer, en duizenden, miljoenen, miljarden maden, si vous m'excusez la vulgarité. En de geur. De geur. Ik ruik ze nu nog als ik mijn ogen sluit. Ik ben niet het type dat zwijmelend daal gaat bij een drupje bloed, en ik kan best veel verdragen, maar die geur, de geur van een rottend lijk. Ik hoop, allerliefste lezer, dat jij die nooit zal moeten ruiken. Dat is mijn oprechte wens, en ik zal zo zal ik het ook op mijn kerstkaartjes dit jaar schrijven.
Het lijk wordt eerst uitgekleed, gewassen. Schaafwonden worden minutieus opgemeten, urine, sperma en bloed worden getest. Staaltjes worden genomen van de mond, de aars, de penis, de neus. Nadat de rug is dichtgenaaid, wordt de scalp opengesneden. De hoofdhuid wordt als het ware van de schedel gepeld en het gezicht dubbel naar voren geplooid. Dan komt de gespierde, getatoeerde autopsieassistent met zijn boor om de schedel te openen. Hersenen worden eruit gehaald, en onderzocht op bloedingen. Bij een overdosis coke heb je naar het schijnt een bloeding ter grootte van een pingpongbal in je harses. Aangenomen dat je dan überhaubt hersens hebt, that is.
Dan wordt de borstkas opengelegd, hart, longen, lever, darmen en wat daar nog meer zit worden eruit gehaald. Nadat er staaltjes in een klein vies potje worden bewaard, worden de organen doodleuk in een blauwe plastic vuilzak geflikkerd. Dat gaat op dinsdagmorgen de straat op, dacht ik, maar nee. Nadat alles uit de buikholte verwijderd is, gewogen en onderzocht, wordt de vuilzak gebruikt als opvulsel. Een beetje post mortem bodysculpting door wat in de zak te stompen, en hop, het zaakje gaat weer dicht.
Klinkt dit leuk? Het klinkt in elk geval niet zoals het is. Ik kan jullie niet beschrijven hoe de geur van javel en formol zich mengt met een rotte lijkgeur, hoe maden uit de oogholten blijven krioelen, welke sappen er opspatten als het mes in zwart-groen ontbonden vlees snijdt. Weet je, het is gewoon niet leuk. Echt niet leuk. En dat we in de politie-combi op weg naar huis een potje met vingers voor afdrukken meehadden op de achterbank, dat was ook niet leuk. Eigenlijk, als ik gewoon ophou met stoerdoen, het was gewoon vreselijk. Het was gruwelijk, en 's avonds in bed rook ik nog steeds die lijkgeur terwijl ik veilig in de warme armen van mijn geliefde lag. Ik heb hem doen beloven dat hij nooit dood zou gaan. En als hij het toch doet, boor ik zijn schedel open, de bastaard!

deadbeat summer

Als ik ooit de persoon te pakken krijg die besloten heeft dat rechtenstudenten ook een inleiding tot de economie moeten krijgen in hun eerste bachelor: he'll pay for it (om in de economische sfeer te blijven natuurlijk). Serieus, het is gewoon mishandeling van weerloze en onschuldige kindjes. AV/AA- en LS/LM grafieken komen nu al mijn strot uit. Maar vanaf vrijdagmiddag heb ik eindelijk vakantie. Maar liefst zestien hele dagen, en o-wee als het dan slecht weer is. O-wee!

Grizzly Bear - Cheerleader
Grizzly Bear is gewoon té goed voor woorden. Horn of Plenty en Yellow House zijn twee uitstekende albums, maar hun nieuwste Veckatimest is like heaven on earth. Zondag 8 november komen ze terug naar België en ze nemen St. Vincent mee: het belooft een avond vol magie te worden in het Cirque Royal.

You Love Her Coz She's Dead - Superheroes
I love them cause they're alive, and damn, they're good. Dit is eigenlijk best wel al 'n oud liedje, het stond ook op de Kitsuné Maison Compilation 6 (♥ Kitsuné), maar dat maakt 't niet minder goed. Trashy 8-bit, als je het durft vergelijken met Crystal Castles dan krijg je 'n mep. En ik meen het.

We Have Band - You Came Out
Dans, zing, lach, dit is gewoon liefde op het eerste gezicht. 30 september in de Botanique, bestel uw tickets mensen!

Verder heb ik ontdekt dat de combinatie van een quasi leeg kot en mijn stereo-installatie té zalig is. En ik wil naar Fight Klub!

x jarri (:

ps: Annelore, ik zag Buraka Som Sistema in 't Depot, en daar waren ze toch héél erg veel beter dan op Pukkelpop. A-ha! ;o

Alko'ol

Ik heb gedronken. En dat was het.

Nu niet, maar dönerdag voor een week terug. En ik heb gedronken. En veel.


"Hoe het begon"
Anna en J zouden gezellig die avond naar een karaokebar gaan, met wat vliegende amigos en gemaskerde muchachos. Anna had een leuk bloemig jurkje aan en haar haar zat zo.
Anna kwam aan en de hel brak los. 1 bier, gadverdamme. Ik hou niet eens van bier, bier is
crisisdrank, maar goed, ik had dan ook een crisis. Volgende bier, volgende bier daarna en die daarna en daarna en nu heb ik zin in een wijntje. Twee kroegen en een afgetafte broodjeszaak verder, waren we terug waar we begonnen waren. De karaokenummers waren aangevraagd en het was heel erg stil in deze tent. Dan nog maar even naar buiten, smoke a fag, wijntje en dan gaan we zo wel weer naar binnen.


"Wat er daarna kwam"

NOW AAAAAIIIFFF HEEEEEET DU TAIM OF MAAAAI LAAAAIIIFFFF-Dè karaoke klassieker bij uitstek. En daarna aangevuld met enig tragisch vertolkt rock'n'roll ballade, en "Man in the mirror" van wijlen ons MJ, godhebbezijnziel.
Vele wijnen en bieren en "ohwatisdit?" verder, bevinden wij, u, lieve lezer en ik, beklaagde, in het toilet. In het toilet in S in L, zijn de deuren van schoolbord, en elke avond liggen er nieuwe krijtjes. Ik heb de hele schoolbord-deur volgekalkt met harten en liefdesbetuigingen aan wie ik ook maar kon bedenken en heb om de zegen van onze lieve hond gevraagd. Sommige mensen branden een kaars, ik schrijf op het schoolbord. Daar hoef ik verdomme ook niet eens 50 cent voor te betalen, zoals in die kerk in Gent. Maar dat terzijde.


"En wat er daarna kwam"

Terug in de buurt van het podium, in de buurt van de drank en van de eikels van het Flopacademie Instituut. 'Ga naar huis!' was al er over hun vuile bekken kwam! Maar ik ging niet. Ik heb me afgesloten voor de rest van de wereld en ben op de bar in slaap gevallen. Iets wat ik beter niet had kunnen doen maar dat terzijde. Daarna dronk J zijn laatste bier, en moest ik godgloeiendekankergodverdomme van de binnenstad naar Z lopen. En dat is ver! En ik had een frikandelletje. Maar ik denk dat ik die kwijt ben geraakt. Maar dat terzijde.


"Hoe het eindigde"

Bij J in zijn bed. Tragisch genoeg dacht het arme meneertje, dat ik wel op een luchtbed zou gaan NEE. Ik ging bij hem, en toen werd het zwart.


Ik drink dus even niet meer. En volgens mij hebben ze een foto van mijn onderbroek gemaakt. Godverdomme.

PUKKELSPIJTPOP door Darling Niki EN Schmettie

De ochtend van 19 augustus 2009, dat is waar het allemaal begon. Veel te friggin vroeg vertrokken we, na een laatste discussie met la mama, voor wat niet anders dan drie dagen pure spijt konden worden. Ik was wel aan het vertellen he trutje, gaat gij nog maar wat andalousesaus kotsen. (Maar daar komen we later nog wel op terug.) Boenk baf we bevinden ons dus daar in Kiewit (Hasselt, Pukkelspijtpop). Fucking veel volk zo vroeg, want volgens goed ingelichte bronnen ging alles al open gaan om 10uur!!!!!!! Schmettielief, wat ben jij toch vreselijk ordinair met al die uitroeptekens van je. De camping ging dus wel pas om twaalf uur open. Dat wil dus zeggen, in Schmettie en Niki-taal: twee uur extra om Jack Daniels te liggen zuipen. Dat was slecht idee nummer één van de dag. Lots would follow. And some one would forget to swallow. Flink hoor. Om een lang verhaal kort te maken, de dag eindigde veel te vroeg, met Schmettie die zichzelf in slaap lachte en ik, die, um, ook op tijd ging slapen. En mij lekker wakker heeft gemaakt met van die smakkelijke noodkreetjes gaande van beeeuurk naar aaarrg eenn neeeeeee... en eindigend met 'ik eet nooit meer andalouse bij mijn whisky'. Goedemorgen dag twee, en beuuurk daar gingen we weer. Ik dacht dat mijn teergeliefde frikking zwanger was met al dat gekots. Maar nee, het lieve meisje had haar eerste katertje ooit. Of ik had gewoon een zonneslag, soit. Dag twee.

DAG TWEE. (Dag één met muziek)
Na het eerste EHBO-bezoek van deze pukkelpop ("gaat maar allemaal op een rijke zitten, en deelt da plastieken emmerken maar!"), zwalpten we eindelijk richting wei. Het plan was Selah Sue. Het is bij een plan gebleven. Maar goed dat we deze aangenaam zingende rosse 21jarige al op Dour hadden gezien, en dat ze onze harten toen al gestolen had. Maar het was gewoon veel te warm in die tent. Dus zijn we voor wat koelte naar de Boiler gegaan (wij redeneren volgens een geheel eigen logica), waar La Riots zwaar aan het gaan waren. En wij heerlijk zaten te chillen. Jammer dat dat het enige was waar mijn oude lichaam die dag toe in staat was, want man, a ra-ra-riot it was. Na nog een streepje Paolo Nutini (u weet wel, de lekkerste Italiaan van heel Glasgow), kregen we het illustere idee om onze naar andalouse stinkende lijven te gaan douchen. Great succes! En toen toen toen gebeurde iets waar heel pukkelpop op zat te wachten (blijkbaar). Dizzee Rascal deed van zijn BONKERS en iedereen was tevreden. Schmettie de dj doet nu even schamper over de plaat, maar ik weet toevallig uit goeie bron dat hij dit plaatje wel eens op een zondagmorgen in zijn onderbroek durft te spelen. Een roze onderbroek. Dit wordt door mij natuurlijk geheel ontkend.
Kijk daar, Stefanel (Jules X) trakteert ons pintjes en straffe verhalen en schooit sigaretten. Quoi de neuf, really. Maar de man verdient een beetje respect. Hij is dan ook al een beetje oud en een zeer straffe dj. Bovendien gaat hij pesto voor ons maken.
Na Dizzee ging het richting Dance Hall, waar Zombie Nation indrukwekkende dinges deed, met bovendien ook nog eens de geilste visuals van heel Hasselt. Nadat Schmettie het entourage van Robophil bedreigd had met naar homofilie neigende handelingen, besloten we de fameuze surprise act in de Marquee te gaan uitchecken. Glad we did! Want wie stond daar? Eh?!? Was dat toch niet de drummer van De Groep! De man die mij om vier uur 's morgens mag komen wakker maken om hotdogs met andalouse voor hem te maken: Dave Lick Me Grohl. Yeah baby. Ja ja, we zullen hem maar niet vertellen dat je in slaap aan het vallen was he. Oke. Richting Tent, Batsie Batsie, Niki knor knor en Schmettie richting wei. Ja, nou, au revoir privacy dus. Aja. Alsof de mensen rondom ons niks horen? Crookers, fucking slecht man. En toen, horror. LA fucking ik kan geen noot zingen ik krijs alles gelijk een eekhoorn wiens noten gepikt worden door een vliegende eekhoorn ROUX. Ben ik het ook maar afgebold richting tent.

DAG DRIE.
Dag drie is de dag van Das Pop. Ik hou van Das Pop. Ik adoreer Das Pop. Ik ben zot van Das Pop. Maar. Er stond een rij van twee uur aan de douches. Dag, Das Pop. Vaarwel, wrede wereld. Maar geen dag drie zonder een bezoekje aan, jawel, de EHBO. Ja, voor mij! Ik had een blaar! Nee maar, echt, twee blaren! Op allebei mijn voeten! Keileuk! Ik heb een behandeling van maar liefst drie kwartier gekregen door twee (TWEE!) verpleegsters tegelijk! En nu gij! Ik dacht ondertussen effe te kunnen genieten van mijn vrijheid en lekker chickies te checken. Maar nee, enkel zwangere en hoogzwangere vrouwen met minder kleren aan dan goed is voor deze aardkloot en mijn ogen. Toen ik eindelijk hersteld was van mijn oorlogswonden, ging het richting Congorock. Fackingue Kut Spijt Slecht, en meer woorden wil ik daar niet aan vuil maken. Vlug effe richting camping, Jackie halen, want die zat daar op ons te wachten. Hij wou perse mee naar Buraka Som Sistema. Buraka Som Sistema. Daar kan ik gewoon een aparte blog over schrijven. Maar aangezien we nu al weldadig over de limiet aan het gaan zijn, zal ik mij beheersen. Buraka was far out. Mijn persoonlijke hoogte punt van heel pukkelpop. Shaken met die kuduru's en wegue'en met die heupen. En dan een kudde hoeren het podium opvragen, waaronder een uitgemergeld ros geval dat weggelopen leek uit de laatste clip van K-Styles. Kreeg het godvergeten wicht een regen van flesjes en 'HOERUUUUUH' tegen haar botte rosse kop, scheen ze het nog niet helemaal te vatten. Goddank flikkerden die Buraka-negers haar gezwind het podium af. Mooi zo. Van Hoeren naar Namaakbloed en het was te merken. Niet goed dus. Door dan naar Kap Bambinoooooooo, slechte zang maar feest man! Pfff, zalig gewoon. En een Kurt Cobain t-shirt! Liefde! Op naar de camping, change of clothes en richting Fever Ray, mooi plaatsje veroverd helemaal vooraan. Tot een paar junks helemaal scheef begonnen te doen en te dansen alsof ze naar Boys Noize aan het luisteren waren. Er is echt niks aan drugsverslaafden als je zelf niks in je neus zitten hebt, dus ruïneerden ze mooi even de show. Die nochtans GE-fackingue-WALDAG was. Met lasers en hoeden die afvielen. Kortom: what she said. MSTRKRFT owned the boiler. Echt, zelfs ik vond ze goed en ik ben helemaal geen MSTRKRFT fan. Maar stiekem was ik gewoon vol opwinding aan het wachten op de nieuwe LIVE van Vitalic. De man kwam, zag en overwon. Ik vond hem geweldig, kan niet wachten op het nieuwe album. Afsluiter, en let wel, ZALIGE afsluiter van de dag, waren de leukste Nazis van de Bundesrepublik: Kraftwerk! Wat een heerlijke show, wat een prachtige visuals, wat een fantastische verzameling Herrmanschaften op dat podium. Far out, I tell you, Far Out. En daarna was het met mij ook ver uit. Richting tent en op naar dag vier dus. Ohhja ik mag niet mee ofwa? FLAUW.

DAG VIER
Goeie morgen liefje, gij stinkt. Douchennnnn. Stond daar toch niet een vieze spijt rij van een dik anderhalf uur. Mijn oprechte dank om het literaire decorum van deze blog te kelderen. Dus. Lekker lang wachten aan de douches, zodat we pas het laatste kwartier binnenglippen bij Rave our Souls die de boiler aan het raven zijn. Humo heeft zo zijn eigen mening over de gig, maar hey- de Humo ligt hier thuis op de wc. Wat wij gezien hebben was een éél schoon stuksken rave. Op het moment dat de Heilige Tweevuldigheid in hun gele jurkjes 'O Fortuna' op hun pick-up smeet, kreeg ik echt zelfs wel even kippenvel. Jep, fuck Humo. De boiler ging zwaar uit zijn dak zo vroeg in de middag. Op naar de twee sympathiek kerels genaamd Shadow Dancer. Deze twee heren zijn een leuk gezelfschap om samen koffie mee te drinken, maar ze zijn ook fantastisch als producers van moddervette beats in een veel te kleine Chateau. Ze konden er zelf niet genoeg van krijgen maar de kloothommel van een stage-manager liet het hen niet toe om langer te spelen. Ocharme. Maar toen was het tijd om mijn trauma van Dour te verwerken, en dit keer wel vlak voor het podium te staan shaken bij Don Rimini. Ondertussen kregen we het gezelschap van de grootste spijtkop van heel Gent, de jongen die sneller whisky zuipt dan Marlon Brando wijven versiert. Of mannen, maar dat zijn geruchten. De Don was leuk, natuurlijk was de Don leuk! Ik zal zelfs meer zeggen, de Don was ge-wal-dug. Hierna gingen we gezwind op weg om een tweede wonde die Dour op onze ziel had gemaakt te genezen: Rusko! Maar die fucking kut Chateau zat weer veel te vol. Eer wij naar daar gewandeld waren, waren er al mensen onder de tent door aan het kuipen. Bijgevolg, een flippende security die als ware wannabee indiana jones over zo een klein petieterig hekje wou springen maar uit overmoed toch frontaal op zijn bakkes ging. Dat was lachen. Met hangende pootjes gingen we maar terug naar de boiler voor Steve Aoki, die na zijn super set door mijn teerbeminde werd opgenomen in de lijst geile lelijkerds. Ja, amai zenne, ik weet niet wat er in die zijn sushi had gezeten, maar man, wat een set! Heerlijk. En maar Lithium van Nirvana draaien. Zo moet dat. Toen, een voorbeeld van hoe twee onschuldige, onwetende jonge mensen op snode wijze in de luren gelegd kunnen worden door een leugenachtig programmaboekje. Bij Yo! Majesty lazen we veelbelovende dingetjes over een dikke party en topless frontvrouwen. Ja, dat moet je geen twee keer zeggen. But little did we know dat we even later oog in oog zouden staan met een volgroeide wijfjesgorilla die met haar afschrikwekkende bovenlichaam het nut van een bh onderstreepte. Ja echt, onze Jos kroop er mee van in zijn holleke. Jos? Whahahahahahahah. Ondertussen waren we toch maar lekker een plaatsje aan het bemachtigen voor perziken (Peaches). Seppe denkt duidelijk ook aan de minderbegaafden onder onze lezers. Dus, voor Peaches stonden we op een prachtig plekkie, tenminste, als je die gefrustreerde tienerwijven voor ons even naar Auschwitz denkt. Peaches was, ja, leuk. Leuke show, leuke pakkies. Daar blijft het wel zo'n beetje bij. Leuk, dus. Minder leuk was de drummer van The Klaxons, die Prins Filip gewijs niet de bal maar de bas de hele tijd missloeg. Daar ging dus mijn vreugde want ik keek best wel al lang uit naar een optreden van hen. Toen volgde een reeks keislechte gigs elkaar op. Tom-ik-kan-niet-mixen-en-nu-ook-nog-niet-eens-een-fatsoenlijke-dEUS-performance-neerzetten-Barman. Martin Solveig had een slechte kloon bij van Lenny Kravitz, die dan ook nog eens gelijk een janet Nirvana dacht te zingen. Foute boel dus. AFBOLLEN! Hierna volgde een mooi moment. Ik was getuige van mijn geliefde, die zich opeens tien jaar jonger voelde en als een ware Lendo stond te geven bij Dave Clarke. Zijn bewegingen leken nog het meest op één of andere prehistorische paringsdans, maar dat is blijkbaar hoe de mensen, vroeger, lang gelden, op technomuziek dansten. Al bij al een leerrijk historisch intermezzo. Awel den Dave was goe. Maar veel zin om te mixen had 'm precies niet. Luie overgangen en vaak slechte platen die de kleine jongen in mij ook het hazenpad deden kiezen. Toen gingen we richting camping om te gaan batsen. MAAAAAAAAAR, daar aangekomen stootten we op een vergeten fles whisky. En ja liefje, wat doen twee vogelvrij verklaarden als wij dan? ZUIPUHHHH. En de rest is geschiedenis. The end.