donderdag 15 juli 2010

#Twitter




Wonderwel, ik heb het geprobeerd. Maar ik ben niet hip genoeg, niet accuraat genoeg, en in groot verschil, zwelgend in mijn virtuele achterstand, niet 24/7 in het bereik van een internetverbinding. Ik heb namelijk nog een heel normale mobiele telefoon waar ook jouw moeder raad mee zou weten. Met een normaal cijfertjestoetsenbord. Géén QWERTY, of wellicht AZERTY, zoals jullie, lieve, lieve zuiderburen dat kennen. Ik heb dat niet en ik hoef dat niet.

Terug naar het onderwerp. Twitter. Opeens zijn we vrienden met de sterren die 10 jaar geleden nog op posters in onze meisjeskamers hingen, naast die van Black Beauty en de Spice Girls. Ik heb trouwens nog steeds een poster van de Spice Girls. En ik vind `m tof. Gewoon omdat het tof is. Niet uit zogenaams HIPgehalte. Want, ik ben dus niet hip.

In tegenstelling tot de meeste mensen om mij heen, draag ik geen ruitjesblouses-gecombineerd-metsandaalpumps-meteenlycraleggingpakinflurescerendekleuren-meteengroenepetticoat-oranjenagellak-paarshaarweggeschorentot5centimeternadehaargrens-vandieloeigrotegrateninmijnoren- EN EEN NEPPE RAY BAN WAYFARER. Nee, nee, nee fuckers, nee lieve lezers, nee followers, nee virtuele vrienden, ik heb dat niet. Ik hoef dat ook niet, want ik vind zelf dat ik er prima uit zie. Ik draag graag spijkerjurkjes, met suede laarzen en een grote bloem in mijn haar, en iets minder hip, des te meer design, een Alain Mikli bril op mijn poezelig neusje. Omdat die mij goed staat. En niet omdat het hip is. Ik KOTS van hip.

Hipperdiehiphiphiphop.

( Een website die trouwens redelijk bij mijn tirade-van-hierboven aansluit is de volgende )

Ook vind ik meisjes van 18 die met hun blote, kleine borstjes op foto's gaan lachwekkend. Niet cool. En dat mag ik dan weer niet zeggen, want dat is niet netjes.
Nee, er is wel meer niet netjes. Bellen in de supermarkt bij de kassa is ook niet netjes. Iemand filmen die net even lekker het grote verlies van afgelopen zondag wef staat te kussen, is ook niet netjes. Gebeurt ook. En als het gaat om het feit dat ik zelf ook niet altijd de coolste ben, dus misschien niet zou mogen oordelen over de "Coolheidsfactor" van iemand anders, c.a.r.e.

Goed, Twitter. Twitter is niks. Er is niks aan. Het is pretentieus en nep. Waarom is dat dan zo, lieve Lola? Omdat ik het zelf uitgeprobeerd heb. Uiteindelijk moet je wel zo twisted zijn wil je je hele leven door een blauw vogeltje aan de buitenwereld verkondigen. Dat vind ik, en daar blijf ik bij. Ik vind het niet leuk. Klaar.
Adìos Twitter. Wellicht ook A Dìos Hyves, en misschien, maar dat moet ik nog even overpeinzen, ook A Dìos Feestboek.

Maar dat weet ik nog niet zeker...

donderdag 1 juli 2010

Little Armored One


Persoonlijk zou ik mijn eigenste grootmoeder verkopen aan een vleesetende nomadenstam in de Kalahari om een paar Armadillo's van Alexander McQueen te kunnen bezitten, maar Abbey Lee Kershaw weigerde ermee de catwalk op te zwalpen. Ondank is 's werelds loon. En als Abbey Lee nu niet toevallig het licht van mijn ogen en het vuur van mijn lendenen, aka mijn grootste girlcrush sinds Lola Beretta was, dan zou ik hier en nu een rant beginnen over rotverwende modellenkindjes. Rotverwende modellenkindjes met luciferbeentjes en knorrende maagjes met alleen een poederhoopje amfetamines erin. Die mineraalwater drinken, alleen mineraalwater, en die potjes babyvoer lepelen alsof er geen morgen meer zal zijn. 71 kcal per honderd gram, c'est si bon bon. Maar ik adoreer Abbey Lee, en haar scheve tanden en haar gat in haar neus en haar piekerige droge haren, dus kunnen we de afgunstige-dikke-wijvenpraat gerust even skippen voor nu. Gelukkig maar.
Abbey Lee wou de 10-inch hoge lobster claws niet aan op de runway, net als collegamodellenkinders Natascha Poly en Sascha Pivovarova. Ikzelf strompel elke dag weer op deze aardkloot op de korte bokkenpootjes die de Goede Heer mij geschonken heeft, maar als ik van die meterslange satéstokken in mijn onderlijf had prikken, ik zou ook wel weten wat níet te breken. Besides, Abbey Lee- het arme schaap, is al eens op haar lieflijk bakkes gekletterd, in de Rodarte show van 09, waarna ze maandenlang met haar knie in de plaasters hing. En, geen kwaad woord over modellen, maar het is niet alsof die kinders intussen de tijd kunnen verdrijven met een turf van Houellebecq. Als je dat al zou willen. En dan die keer dat de lieve schat, met haar ribbenkastje ineengepletterd in een korset van McQueen, zoals mijn moeder dat zou schoon zegt 'in de pattaten viel'. Het leven kan hard zijn, voor een modellenkind.
Voor de niet-modellenkinders in deze wereld is het anders ook geen pretje. Ik puf en zweet, maak ijsthee en zie met lede ogen de uitdroging van mijn haardos bij deze haaronvriendelijke temperaturen. Bovendien krijg ik morgen, oh bloedrood ochtendgloren, mijn examenresulaten voor de kiezen. En ik verzeker u, dat zal niet schoon zijn. Bovendien heb ik geen Armadillo's. Dat is droevig, want als ik ze had, zou ik ze dragen tot het bittere eind van mijn kromme nijlpaardpoten. Goed geweten. En als ik ze voor mijn verjaardag zou krijgen, grote goden, dan zou ik zo gelukkig zijn als een modellenkind met een selderstengel. Mijn verjaardag is over een week. Maar dat wist u al.