maandag 26 oktober 2009

Damn! I must have tripped over Gogol!


There lived a redheaded man who had no eyes or ears. He didn’t have hair either, so he was called a redhead arbitrarily. He couldn’t talk because he had no mouth. He had no nose either. He didn’t even have arms or legs. He had no stomach, he had no back, he had no spine, and he had no innards at all. He didn’t have anything. So we don’t even know who we’re talking about. It’s better that we don’t talk about him any more.

Daniil Charms verhongerde begin 1942 in de pyschiatrische inrichting Leningrad Prison n°1. Dit alleen al is reden genoeg om fan pages op Facial Book te maken, maar daar komt nog eens bij dat Daniil Charms de grootste absurdistische schrijver uit de Russiche literatuurgeschiedenis is. En hoewel ik dagelijks mijn horoscoop in de Elle check, vijf verschillende producten gebruik om mijn haar te wassen en over het algemeen een talentloos whiskyzuipend wicht ben, ben ik verknocht aan de Russische literatuurgeschiedenis, aan absurdistische schrijvers, en aan Charms.
Misschien hou ik nog het allermeest van de hoofdpersonages uit Ruzie!, Koeklov en Bogadelnev. Een vertaling van het bewuste mini-toneelstuk vinden jullie hier. Mijn Russisch is roestiger dan dat van Axel Daeseleire, maar ik geloof toch dat ik een min of meer accurate vertaling heb kunnen maken. En misschien snappen jullie nu eindelijk waarom ik altijd met volle sérieux "Nee, dat moet je niet doen." zeg, en vervolgens in heimelijk gegniffel uitbarst. Oh, jullie dachten dat dat normaal was? Uw moeder!
Nog een mooie? Hier is een pareltje over Nikolaj Poesjkov, de grootste Sovjet-wetenschapper aller tijden. Of wat vind je van deze, waarin de Hugo Clausen van Rusland, Aleksandr Poesjkin en Nikolaj Gogol als mongolen over elkaar rollen, en dit een vol toneelstuk lang.

Mijn lieve, lieve poesjes van lezers, als jullie dit ook zo'n rottige, koude en teleurstellende maandag vinden, dan kan ik jullie maar één raad geven. Zoek een broer zoals die van mij en begin aan een Koeklov en Bogadelnev-marathon. Of begraaf jullie zelven met een goedkope (ofcourse!) fles Rosspirtprom in de verzamelde werken van Daniil Charms, luisterend naar een celloconcerto van Sosjtakovitsj. Het is zinloos, nonsens, absurd, en nuttiger dan alles wat jullie nu aan het doen zijn.
Al mijn liefde,
Darling Niki

Vrijdag Blast Your Ghetto, be there!

donderdag 22 oktober 2009

Nur kleine Geister halten Ordnung


Zwarte koffie, sigaretten en antibiotica. A day in the life.
Lola Bordello heb ik gisteren op de trein naar Buchenwald, ekskuseer, Friesland gezet, Jarri schrijft druk aan zijn gloednieuwe eigen blog en ook Schmettie has left the building. Ik zit hier, met Kurt Cobain, en vind dat best.
Vinden jullie trouwens ook niet dat de album cover van Nevermind één van de ge-wal-dug-ste covers van deze hele rotte, teleurstellende wereld is? Anders ik wel. Ik ben erg gehecht aan al mijn Nirvana plaatjes, voor Unplugged in NY zou ik de fucking brandende Innovasion van 1967 inrennen, en ook de gifgroene Bleach lp die ik van Schmettie kreeg draag ik in mijn hart. Maar Nevermind is gewoon ne keischoon plaateken. Met dienen baby. Enzo. Dienen baby heet trouwens Spencer Elden, en om te zeggen that he grew up to the delight of girls and mothers alike, zou een leugen zijn.
Zo zit ik hier in mijn roze pyjamabroek en tshirt van Clara de Disneykoe. (En dat is de enige Clara de fackingue Koe die ik het levenslicht gun, laat dat duidelijk zijn.) The mind reels, zei Audrey Hepburn, en mijn Cogito bedenkt dat ik eens al mijn favoriete album covers voor jullie op een rijtje ga zetten. Omdat jullie dat boeit? Je m'en fou gast!
In 1972-73 trok Pink Floyd, onder toeziend oog van Alan Parson de Abbey Road studio's in. Het resultaat was een album dat mijn miserabele tienerjaren heeft bepaald zoals weinig anderen: (The) Dark Side of The Moon. Voor het design van de cover zullen we eeuwig kaarsjes moeten branden op de graven van Storm Thorgeson en Aubrey Powell. Rumour has it dat de band tijdens de opnames geregeld stopte om Monty Python's Flying Circus te kijken op tv. En google ook maar eens 'The Dark Side of Oz' als je op een eenzame avond eens een nerdie moment hebt. Het is een nuttiger tijdverdrijf dan Jenna Jameson.
De schattigste album cover is voor de groep die de grenzen van de rock guitar heeft vastgelegd: het heilige Sonic Youth. Geproduced door Butch Vig brachten ze in 1992 het album Dirty uit, cover design door Mike Kelley. Die vieze jaren-negentigers waren niet wildenthousiast over het album, maar wat weten jaren-negentigers nu? Niks, zal ik u zeggen, niks.
Of dan deze: The Roots-Things Fall Apart. Het album werd gereleased in 1999 op Geffen Records, en de cover toont twee negroïde medemensen die wegrennen van een riot, met politiemeneren and everything. Dit is één van de vier covers die in omloop zijn, maar omdat ik geen mooie fotootjes op het internet kon vinden, verwijs ik jullie naar de platenkast van jullie ex-gangsta-rappa-broers voor de andere bloedstollende beelden.
Of wat denken jullie van deze klassiek geworden platenhoes, Mechanical Animals van Marilyn Manson (1998)? Of hij nu aanzet tot Columbine killings en zijn piemel in minderjarige actrices steekt, kan mij nou net niet zoveel schelen. Ik weet alleen dat dit een ferme cover is. Een hele ferme. En dat Johnny Depp tegenwoordig in het bezit is van die plastieken tepelloze borstjes van Manson. Fact stranger than fiction.
Van tetten naar piemels, want zo zijn we dan ook weer, hier op TP&PPP. Sticky Fingers van The Rolling Stones! De kwestigieuze piemel is van die ene kerel, wiens naam me nu ontsnapt, die vriend van Andy Warhol. Want Andy Warhol heeft de cover gemaakt in 1971. En wat Andy Warhol doet, is welgedaan.
Omdat bondigheid sowieso nooit mijn sterkste kant is, en ook deze post weer onbetamelijk lang aan het worden is, zal ik in vogelvliegende telegram-notendop-stijl nog even een paar ferme covers flashen. Fasten your seatbelts, motherfuckers.
Gorillaz-Demon Days (2005). Schoon kunnen tekenen is leuk. Queen- Queen II (1974). De vliegende koppen uit Bohemian Rhapsodie hebben het eindelijk tot cover geschopt. The Beatles- Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967). The Beatles- Revolver (1966). Omdat het de Beatles zijn, mogen zij twee covers featuren in mijn shortlist. Indien oneens, gelieve te bellen naar M. Chapman. Prince- Purple Rain (1984). Pussy lickin', clit-drippin', nipple suckin' nice cover. I love Prince. Blondie- Parallel Lines (1978). Heerlijk, toch? The Ramones- The Ramones(1976). No-nonsense lelijke bakkesen op een cover. Far out. The Velvet Underground& Nico- The Velvet Underground& Nico (1967). Omdat sommige bananen nu eenmaal geen bananenbox nodig hebben, J. The Strokes- This Is It (2001). De Europese cover, welteverstaan. Prachtigheid! Joy Division- Unknown Pleasures (1979). Less is more. Plus dat ik verliefd ben op Ian Curtis, nog steeds.
En tenslotte, de rockigste, de rolligste, de Hassel your Hoff fantastische cover van The Clash, London Calling (1979). It's only rock'n'roll.

Love, peace and Veuve Cliquot,
your Darling Niki

PS. Noteer 4 MAART 2010 in jullie agenda's. Geen vragen, gewoon doen.

maandag 19 oktober 2009

t is gedoan

Just goat da gedoan zijn
hier nen lieven blog van ghulle lievelingshollander den die die juust antwaarps klapt mey alles wa ofda vloams klinkt. Ut schoanste kabouterpaar van ghul den vloanders weigert mijne vieze kots spaghetti te bikkelen, allez, ca va, just is da gedoan.
Kik zijn vanuit den Fries naar hier gekomen en wa is da wa den die doen?



Ut juuste antwoord gaat zijn:

Kwet da nie.... jung


just is da gedoan...

Da gaat nie goan, kwet da nie, moar juust is da gedoan. K zen zat gelijk nen hollaner mey nen halve fles jagermeister op jung... ge wilt da nie... gelijk diene gasten van hierboven, mey un gezever, ge wilt daaa nieeee... Just.

Jamais, jamais, alle geheimen van de vloanders zijn dees weekend aan mij geopenbaard jung, van pluizigen hollekes tot dingskes mey dingskes oan. ghul dn namiddag hebbekik proper vloams zitten klappen jung, gelijk of da wa uitmaakt, dien gasten hier miekt da nie uit jung.
Voor dn lieve lezer slesj lezerin wie die da nie door heeft gehad, ghulle ollander is zat en zit mey nen azerty bord, allez ge wilt da nie, just in een uur en half moet ekik aanspreekbaar zijn, kwet nie of da gaat marcheren jung. Rouge a levres, k zal een schoon kleedjen aandoen en mij gedroagen jung.

I am doll parts, I'm doll parts.
I 'm miss world.


I fake it so real; I am beyond fake. Nu ben ik eigenlijk zel klaar met schrijven, maar ik zal ten behoeve van het theartrale aspect dat nog wat doorschrijven, anderhalf uur tzerijl da schoon paarken aan het afwassen is. Laat nie, never, nea (da's Fries jung), nooit, jamais, nessuno ( kwet da da nie proper italiaans is, maar laat mij jung) een ... Kwet da nie meer.

Ik zat daar in diene stortbak cola te zuipe gelijk of dat da woater was jung.


Just is da gedoan.


Suck me under? maybe forever. My friend.

I made my bed I'll lie in it, I made my bed I cry in it, I made my bed I'll die in it.

vrijdag 16 oktober 2009

Ali Love - Diminishing Returns
De arme stakker had back in 2007 'n heel album klaar, maar z'n label dumpte hem net voor de release. Jammer. Maar he's back, and thank god for that. Italo disco op z'n best.

CFCF - Letters Home
'Continent', het eerste full-length album van deze producer/remixer/godweetwatnogallemaal, is gelekt. En het is goed. Of beter: zalig. Out of this world.

Azari & III - Hungry For The Power
Instant classic.

much love & kisses.

dinsdag 13 oktober 2009

Work in Progress.

Progressing encore un fois!


aqui para voces per sempre!


En wat ik nog mee wilde delen is dat die griezel van mijn school, aka "Mr oh so Devil" OP MOET ROTTEN te kijken de hele tijd, omdat ik anders zijn hoofd in een bankschroef zal klemmen en met satehprikkers zijn oogkassen uit zal hollen.

A dios.

donderdag 8 oktober 2009

madame Welch

Florence slaagde er gisteren in om samen met haar vijfkoppige Machine alle harten te veroveren in een uitverkochte – en overvolle – Orangerie. Maar liefst anderhalf uur lang zette Florence Welsh haar keel wagenwijd open: nog véél te kort als je het ons vraagt aangezien we er maar niet genoeg van kregen!

Opener ‘Bird Song’ deed de Botanique al meteen op haar grondvesten daveren: wat ’n stem! Het publiek was ook meteen in de perfecte stemming en de fans zongen met z’n allen ‘My Boy Builds Coffins’ mee. ‘Kiss With A Fist’ kent intussen echt iedereen al en wederom leken we Florence haar persoonlijke koor, ook al zingt zij op haar eentje luider (en beter) dan de hele Orangerie. Het is ons wel een groot mysterie hoe deze dame er in slaagt om al dansend zo luid te zingen en toch nog toonvast te blijven, maar op die vraag moeten we niet per se een antwoord hebben. Verrassing één van de avond was ‘Are You Hurting The One You Love’, de b-side van de Rabbit Heart-single: hartverwarmend!

Bandlid Bobby werd gefeliciteerd voor zijn verjaardag en speelde vervolgens samen met Florence een akoestische versie van ‘I’m Not Calling You A Liar’, naar onze bescheiden mening beter dan de uiteindelijke albumversie. ‘Hurricane Drunk’ begon tevens akoestisch maar halverwege het nummer sprong de hele band terug in actie: een eerste hoogtepunt van de avond (maar eigenlijk was de hele avond een opeenvolging van hoogtepunten). ‘Between Two Lungs’ was in één woord prachtig, stiekem hoorde je de hele Orangerie fluisterend meezingen bij ‘Dog Days Are Over’ en we hoopten gewoon met z’n allen dat het optreden nooit zou stoppen. ‘Howl’ was weer de ideale mogelijkheid voor Florence om alle registers nog eens open te zetten, en dat deed ze met alle plezier. Iedereen schudde z’n heupen op ‘Drumming Song’ en ‘Cosmic Love’ bezorgde vast heel erg veel mensen kippenvel, inclusief ons!

Verrassing twee van de avond: een cover. En niet zomaar een cover! Florence deed een korte versie van Fever Ray’s ‘If I Had A Heart’ en het bleek de perfecte intro te zijn voor ‘Blinding’. En wat een versie van ‘Blinding’, ongeloofelijk. Een outro van pakweg twee minuten deed de Machine schitteren, plus Florence zelf die zonder microfoon alle resterende energie uit haar lichaam schreeuwt: prachtig! ‘You’ve Got The Love’ bracht weer iedereen aan het zingen en bis-nummer Rabbit Heart (Raise It Up) bevestigde nog maar eens dat deze dame héél wat in haar mars heeft!

Een avond waar helemaal niets – maar dan ook niets! - op aan te merken valt, buiten dat we misschien graag nog ‘Girl With One Eye’ hadden gehoord. Helaas helaas, maar dat houden we tegoed voor een volgende keer dan! Als je de kans hebt om Florence and The Machine live aan het werk te zien, twijfel dan niet langer en koop nu je ticket, want je zal er anders alleen maar spijt van hebben!

ce soir: YACHT, in de Make Up Club (Gent)! dancing + dancing + singing + dancing + dancing (+ drinking).


zoenen, en nog een klein cadeautje :)

Florence and The Machine - You've Got The Love (Jamie xx re-work feat. The xx)

dinsdag 6 oktober 2009

Simon Says Yeah!


Pricks! Fucking, arrogant, dog-fucking pricks! Vooral die castraat, met zijn vetpens, zijn krullen en terugwijkende kin. Maar die met z'n bordeaux truitje ook. Pricks.
Maar daar gaat het niet om. Als het al ergens om zou gaan in deze rotte, teleurstellende wereld, dan gaat het om slapen.
Sommige mensen denken dat het bankje achter de dj-booth in de Make-Up Club één van mijn favoriete slaapplaatsen is. Hoe ze daarbij komen is mij, uiteraard, een raadsel. Wel meer dingen zijn mij een raadsel, dus zullen wij hier niet verder op ingaan.
Nee, de award voor Lievelingsslaapplaats In De Hele Fucking Wereld gaat natuurlijk naar de armen van mijn geliefde. Zelfs die keer toen ik duizend miljard graden koorts had, of tijdens mijn veelvuldige en terugkerende nachtmerries. Maar aangezien ik mijn geliefde, noch zijn armen met iemand wil delen, heb ik wel nog wel een suggestie.
Al wie nu Duck! And Cover! Another Hotel Review! denkt, die kan ik geruststellen. Een hotelreview zou nogal zuur zijn, aangezien ik wel eens de gewoonte heb om hotelkamers te delen met homo's, vrienden ongezien voorbij de balie te smokkelen, opgesloten te raken in het zwembad op het dak, en één keer, één keer hebben we ook de badkamer getrashed. Maar dat was een DUITSE badkamer, in DUITSLAND, en dat ding dat daar aan de muur hing, hing ook helegans niks goed vastgemaakt. Tot zover Darling Niki in de Bundesrepublik.
Een plaats waar ik nooit, met geen enkele homo in de hele homowereld (behalve S.) naartoe zou trekken, waar ik nooit iemand zou binnensmokkelen, waar geen zwembad op het dak is, en welke badkamer veels te veels te leuk is om te trashen, is de bed and breakfast Simon Says in het lieflijke Gent. De plaats word gerund door een aardige jongeman die, um, Simon heet. Van een verrassing gesproken, aye? Het betreft hier een kleurrijk huizeken in het sluizeken in Gent, waar twee luxueus ingerichte gastenkamers zijn. Wij sliepen al twee keer dezelfde kamer, de één, die met de mooie lamp en het fijne bad en het fijne bed, om heerlijk in te, slapen dus. Hoge plafonds, stijlvolle inrichting, mooi licht (ik word altijd gek van fout licht. But that's just me.) Oh, en eindelijk ook eens redelijke prijzen voor de minibar, zo goed!
's Morgens stommel je de trap af, recht in de coffee bar, waar Simon en zijn mooie, lieve vriendjes een heerlijk ontbijt voor je uitgeslapen neus zetten. Versgeperst fruitsap, honderd soorten muesli en beleg, eitjes en vers brood. Ik ontbijt nooit. Jamais de ma fackingue vie. Maar afgelopen zaterdag heb ik, met en plus een dijk van een kater en de smaak van whisky en absolut nog halverwege mijn strot, een godenmaal van een ontbijt naar binnen gespeeld. Bovendien zijn de muurschilderingen in de bar van Panamarenko, en zorgt Pana's lieve vrouwtje voor de heerlijke Hoorens koffie. O, en ze maken zo van die hartjes in het schuim op je cappucino! Ooooh en aaaah en wow.
Dus als je nog altijd treurt om de armen van mijn geliefde (jij misschien, klein kreng dat je bent? ahaha!), dan vind je minstens troost bij Simon Says. En de mensen die niet treuren, of die zelf een geliefde met armen hebben, die raad ik aan om zich, mét geliefde en mét armen naar Simon te reppen. Het is er nog heerlijker slapen dan op het bankje achter de dj-booth in de Make-Up.

Voor een feestagenda heeft onze lievelingsJarri al gezorgd. Als hij besluit toch niet te slapen op vrijdag, dan hopen we hem te zien op de openingsparty van de Blue& Friends Exposition in het Fomu in den Antwerp. En zaterdag reis ik naar Lola Bordello in het Hoge Noorden, om vet te zuipen, rond te stampen op Buraka Som Sistema en hele vieze liedjes te zingen. Dus voor jullie weekendentertainment zullen jullie zelf moeten zorgen. Jullie zijn grote jongens en meisjes.

Liefs,
Niki
xx.

zondag 4 oktober 2009

Some Unholy War...

Ja lieve mensen, het is weer zover...
Maar geen zorgen, deze keer zal ik me gedragen en het laten
gaan...
Hoewel ik het ook graag anders had gedaan, maar soit, dat verhaal kennen we inmiddels wel, en dat wil ik maar niet weer... Darling Niki, ik update je de 10e, want ik heb heeeeel veel wijze ( of semiwijze, en slechts dronken) raad nodig in deze...
If you love something, let it go... When it returns to you, it has
been yours already, when it goed, it never was...
Veel liefs,
Lola Bordello.

zaterdag 3 oktober 2009

we love band!

Afgelopen woensdag gaf We Have Band in de Botanique, meer bepaald in de supergezellige Rotonde, het startschot van hun tour doorheen het Europese vasteland. Het trio bestaat uit Darren en het echtpaar Dede en Thomas. We Have Band brengt een combinatie van het beste van disco en rock en smelt dit mooi samen tot een geheel waarvan je maar niet genoeg kan krijgen. Ze brachten in Brussel echt het beste van zichzelf en deden ons een volledig uur dansen en zingen, doe dat maar eens na!

Na het openen van hun optreden met een nieuw liedje kregen we al meteen ‘Hear It In The Cans’ te horen, een nummer dat ook te vinden is op de 6e compilatie van het Franse muzieklabel Kitsuné, en het feestje ging van start. Darren, Dede en Thomas zijn perfect op elkaar ingespeeld, wat ook nodig is als je met z’n drietjes verschillende overlappende teksten zingt. Er bestaan weinig nummers die zo catchy zijn als ‘Oh!’ en je moet en zal gewoon meezingen met ‘You Came Out’ (tevens de eerste single van hun album). Nieuwe song ‘Buffet’ is ook ’n lied om “U” tegen te zeggen, net zoals alle andere nieuwe nummers die de groep ons voorschotelde en waar we met open mond – en dansende benen uiteraard – naar luisterden: stuk voor stuk pareltjes.

Afsluiter ‘Honey Trap’ bracht vrijwel iedereen in de Rotonde aan het dansen, dus moest de groep gewoon nog terugkomen om bisnummers te spelen. ‘Time After Time’ (te vinden op de Kitsuné Maison 7 compilatie) en hun cover van de klassieker ‘West End Girls van Pet Shop Boys breiden een mooi eind aan een zeer geslaagde avond waar we met plezier aan terugdenken. Laat dat album maar komen, We Have Band!

We Have Band - MySpace

Komende week sta ik woensdag luidkeels mee te zingen met Florence and The Machine, donderdag trek ik naar Gent en ik ga vrolijk meedansen met YACHT en co. in de Make-Up Club, vrijdag slaap ik (tenzij er ergens 'n goed feestje is, suggesties zijn altijd welkom), zaterdag ga ik wéér naar de Botanique en Patrick Wolf ten huwelijk vragen, en zondag bevind ik me nog maar eens daar, deze keer voor The xx (waar ik jullie al eerder over vertelde)
.

xx.

Go baby Go baby Go!


Vanavond weer steltlopen op een vet fout discofeest, maar soit, het leven is goed.


Misschien ga ik toch maar niet gelijk journalistiek studeren, ik weet het niet.


Nu koppijn, over 20 minuten vertekken, morgen om 06.00 uur weer thuis.


Vele natte kussen, eeuwig de uwe,


Malle Nedje.