Robophil liet nog maar eens zien hoe verrückt die Duitsers eigenlijk zijn en Fanklub Dj's roken heerlijk naar vanille en danceydancey plaatjes. Jules X deed wat-ie nu eenmaal het allerbest doet, en dat is de allerlekkerste platen van de afgelopen 2010 jaar spelen, en Der Schmetterling schmetterde en spetterde weer dat het een lust voor ogen, oren en andere ledematen was. Het is natuurlijk een godstergend cliché, maar het is ook nog eens echt en ongelogen waar: ze hebben het beste van zichzelf gegeven. Helemaal voor ons, met een strikje errond.
Het was pas tegen zevenen en de Leuvense binnenstad kwam alweer tot leven toen we de laatste feestende vierders buiten gedweild kregen. Pas een paar uur later kwamen Schmettie en ik thuis in ons bordeel, waar ik een bouffe-kick kreeg met Haribo en eerst nog mijn seminarie Strafprocesrecht van voetnoten voorzag, alvorens in een diepe coma weg te glijden.
Een diepe coma die anders verdomd snel over was, toen we met The Hickey Underworld als soundtrack en Mars Planets als fuel naar Aachen bolden om aldaar met de lokale bevolking, en Feads, en L-Vis 1990, en Bobmo en onze allerdierbaarste Robophil de derde verjaardag van [elek'tro:nik mju:zik] te gaan vieren.
Ik zou jullie met de allerbeste wil van de wereld niets intelligents kunnen vertellen over onze Blitzkrieg op de dansvloer van de Apollo, maar er was veel drank, voor geen geld, en veel homo's die geen homo's waren, en lekkere wijven die vriendelijk waren tegen mij en ik tegen hen. En zo kwam het dat ik zaterdagmorgen door de besneeuwde Aachense straten zwalpte op 14cm-stilleto's, roepend en tierend van 'Ein Volk, Ein Reich!' en Karlo overhaalde om 'Ode an die Freude' te kwelen, wat hij overigens voortreffelijk deed.
Wat een serie van fortuinlijke voorvallen! En nu mijn afwas eindelijk gedaan is, de stapel Bambi Kill-flyers eindelijk niet meer de helft van mijn kamertje beslaat en alles terug in zijn goeie ouwe plooi valt, begint de goesting me weer te bekruipen. De goesting om alweer een hardhardhard feestje te vieren, met veel drank, luide muziek en allerlei mysterieuze blauwe plekken die de volgende dag opduiken, zonder dat je je de respectievelijke val- en vechtpartijen nog voor de geest kan halen. Daarom, en niet alleen daarom trekken we vrijdag maar weer eens naar het Brusselse K-NAL, waar Kap Bambino ten dans speelt op Fight Klub. Na de vorige editie, met Steve Aoki, heb ik besloten mijn pointes uit mijn ballettas te halen om mijn arme kleine voetjes te beschermen tegen de pogo-ende massa. Of het werkt, zullen jullie zaterdag horen. Als ik dan nog leef. Maar stay young and die pretty, ofzo, is nu eenmaal altijd mijn motto geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten