Het einde van mijn examens afgelopen zomer vierde ik, comme d'habitude, in het ziekenhuis, big shoutout to mijn zwakke gestel en rotte nieren. Voor mij dus geen binge drinken op (please kill me) Genk on Stage, maar wel loepzuivere harddrugs, terugbetaald door het ziekenfonds. Met genoeg paracetamol in mijn aders om een kudde bizons neer te leggen, had ik kleurrijke 3D-dromen over Frank Zappa en unisono 'Strawberry Fields' zingende bloemen. De ochtend van 25 juni werd ik echter wreed gewekt door een struise verpleegster op fackingue crocks die met de vrolijke mededeling 'Goeiemorgen, Michael Jackson is dood!' een goeie halve liter bloed uit mijn dichtgeslibte adertjes kwam trekken.
Ik heb gehuild, een beetje. Heel zielig en mager in mijn ziekenhuisbedje met allemaal slangetjes in mijn arm, heb ik gehuild om de dood van de koning.
Vandaag, bijna een half jaar later, ben ik gaan kijken naar de Kevin Ortega-documentaire This is it. Mijn afscheid van de man die mijn dromen, als danser, als muzikante, maar misschien vooral als mens beïnvloedde en aanwakkerde met die funky, poppy, coole vibe die hij bezat.
Ik was net zo opgewonden als die keer, jaren en jaren geleden, toen ik in de nek van mijn vader in de menigte voor het Disney Hotel en in Parijs zat. Het gerucht deed de ronde dat MJ er logeerde, en daar zat ik, terwijl fijne sneeuwvlokjes de in Mickey Mouse vorm geknipte buxussen bedekten, en iedereen 'Michael-Michael-Michael!' scandeerde. The King of Pop heb ik niet gezien die avond, maar vanavond voelde ik dezelfde kriebels in mijn buik terwijl de eerste beelden op het witte doek verschenen.
Bijna twee uur lang was MJ weer levend bij ons, dansend, zingend, maar vooral, levend. Fuck al die ziekende kankermongolen die beweerden dat Michael een weggeteerd lijk was. Op het scherm zien we een man van vijfig, die alle So you think you can dance-snollen mijlenver achter zich laat. Een perfectionist, een muzikant, danser en entertainer die elke godvergeten miliseconde weet waar hij mee bezig is. Een kunstenaar met zijn lichaam en zijn stem, een bezieler, een voorbeeld. Een icoon van onze tijd.
Zoals aangekondigd, ik heb gehuild. Toen ik het perfecte, volmaakte Smooth Criminal zag, miste ik Michael zoals een soldaat zijn gevallen generaal mist. Ik heb gehuild, en als ik popcorn had, had ik er die rotte, disrespectvolle ghettomongolen op de rij voor ons mee bekogeld.
Ik voel me vanavond als iemand die de tombe van Toetanchamon heeft geopend. Die een laatste zucht heeft mogen ademen van iets legendarisch, iets groots, voor het vervliegt. Light shining at us from a dead star.
MJ, I love you.
<3
BeantwoordenVerwijderenFUCK OFF MAN
BeantwoordenVerwijderen