Zwarte koffie, sigaretten en antibiotica. A day in the life.
Lola Bordello heb ik gisteren op de trein naar Buchenwald, ekskuseer, Friesland gezet, Jarri schrijft druk aan zijn gloednieuwe eigen blog en ook Schmettie has left the building. Ik zit hier, met Kurt Cobain, en vind dat best.
Vinden jullie trouwens ook niet dat de album cover van Nevermind één van de ge-wal-dug-ste covers van deze hele rotte, teleurstellende wereld is? Anders ik wel. Ik ben erg gehecht aan al mijn Nirvana plaatjes, voor Unplugged in NY zou ik de fucking brandende Innovasion van 1967 inrennen, en ook de gifgroene Bleach lp die ik van Schmettie kreeg draag ik in mijn hart. Maar Nevermind is gewoon ne keischoon plaateken. Met dienen baby. Enzo. Dienen baby heet trouwens Spencer Elden, en om te zeggen that he grew up to the delight of girls and mothers alike, zou een leugen zijn.
Zo zit ik hier in mijn roze pyjamabroek en tshirt van Clara de Disneykoe. (En dat is de enige Clara de fackingue Koe die ik het levenslicht gun, laat dat duidelijk zijn.) The mind reels, zei Audrey Hepburn, en mijn Cogito bedenkt dat ik eens al mijn favoriete album covers voor jullie op een rijtje ga zetten. Omdat jullie dat boeit? Je m'en fou gast!
In 1972-73 trok Pink Floyd, onder toeziend oog van Alan Parson de Abbey Road studio's in. Het resultaat was een album dat mijn miserabele tienerjaren heeft bepaald zoals weinig anderen: (The) Dark Side of The Moon. Voor het design van de cover zullen we eeuwig kaarsjes moeten branden op de graven van Storm Thorgeson en Aubrey Powell. Rumour has it dat de band tijdens de opnames geregeld stopte om Monty Python's Flying Circus te kijken op tv. En google ook maar eens 'The Dark Side of Oz' als je op een eenzame avond eens een nerdie moment hebt. Het is een nuttiger tijdverdrijf dan Jenna Jameson.
De schattigste album cover is voor de groep die de grenzen van de rock guitar heeft vastgelegd: het heilige Sonic Youth. Geproduced door Butch Vig brachten ze in 1992 het album Dirty uit, cover design door Mike Kelley. Die vieze jaren-negentigers waren niet wildenthousiast over het album, maar wat weten jaren-negentigers nu? Niks, zal ik u zeggen, niks.
Of dan deze: The Roots-Things Fall Apart. Het album werd gereleased in 1999 op Geffen Records, en de cover toont twee negroïde medemensen die wegrennen van een riot, met politiemeneren and everything. Dit is één van de vier covers die in omloop zijn, maar omdat ik geen mooie fotootjes op het internet kon vinden, verwijs ik jullie naar de platenkast van jullie ex-gangsta-rappa-broers voor de andere bloedstollende beelden.
Of wat denken jullie van deze klassiek geworden platenhoes, Mechanical Animals van Marilyn Manson (1998)? Of hij nu aanzet tot Columbine killings en zijn piemel in minderjarige actrices steekt, kan mij nou net niet zoveel schelen. Ik weet alleen dat dit een ferme cover is. Een hele ferme. En dat Johnny Depp tegenwoordig in het bezit is van die plastieken tepelloze borstjes van Manson. Fact stranger than fiction.
Van tetten naar piemels, want zo zijn we dan ook weer, hier op TP&PPP. Sticky Fingers van The Rolling Stones! De kwestigieuze piemel is van die ene kerel, wiens naam me nu ontsnapt, die vriend van Andy Warhol. Want Andy Warhol heeft de cover gemaakt in 1971. En wat Andy Warhol doet, is welgedaan.
Omdat bondigheid sowieso nooit mijn sterkste kant is, en ook deze post weer onbetamelijk lang aan het worden is, zal ik in vogelvliegende telegram-notendop-stijl nog even een paar ferme covers flashen. Fasten your seatbelts, motherfuckers.
Gorillaz-Demon Days (2005). Schoon kunnen tekenen is leuk. Queen- Queen II (1974). De vliegende koppen uit Bohemian Rhapsodie hebben het eindelijk tot cover geschopt. The Beatles- Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band (1967). The Beatles- Revolver (1966). Omdat het de Beatles zijn, mogen zij twee covers featuren in mijn shortlist. Indien oneens, gelieve te bellen naar M. Chapman. Prince- Purple Rain (1984). Pussy lickin', clit-drippin', nipple suckin' nice cover. I love Prince. Blondie- Parallel Lines (1978). Heerlijk, toch? The Ramones- The Ramones(1976). No-nonsense lelijke bakkesen op een cover. Far out. The Velvet Underground& Nico- The Velvet Underground& Nico (1967). Omdat sommige bananen nu eenmaal geen bananenbox nodig hebben, J. The Strokes- This Is It (2001). De Europese cover, welteverstaan. Prachtigheid! Joy Division- Unknown Pleasures (1979). Less is more. Plus dat ik verliefd ben op Ian Curtis, nog steeds.
En tenslotte, de rockigste, de rolligste, de Hassel your Hoff fantastische cover van The Clash, London Calling (1979). It's only rock'n'roll.
Love, peace and Veuve Cliquot,
your Darling Niki
PS. Noteer 4 MAART 2010 in jullie agenda's. Geen vragen, gewoon doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten