Persoonlijk zou ik mijn eigenste grootmoeder verkopen aan een vleesetende nomadenstam in de Kalahari om een paar Armadillo's van Alexander McQueen te kunnen bezitten, maar Abbey Lee Kershaw weigerde ermee de catwalk op te zwalpen. Ondank is 's werelds loon. En als Abbey Lee nu niet toevallig het licht van mijn ogen en het vuur van mijn lendenen, aka mijn grootste girlcrush sinds Lola Beretta was, dan zou ik hier en nu een rant beginnen over rotverwende modellenkindjes. Rotverwende modellenkindjes met luciferbeentjes en knorrende maagjes met alleen een poederhoopje amfetamines erin. Die mineraalwater drinken, alleen mineraalwater, en die potjes babyvoer lepelen alsof er geen morgen meer zal zijn. 71 kcal per honderd gram, c'est si bon bon. Maar ik adoreer Abbey Lee, en haar scheve tanden en haar gat in haar neus en haar piekerige droge haren, dus kunnen we de afgunstige-dikke-wijvenpraat gerust even skippen voor nu. Gelukkig maar.
Abbey Lee wou de 10-inch hoge lobster claws niet aan op de runway, net als collegamodellenkinders Natascha Poly en Sascha Pivovarova. Ikzelf strompel elke dag weer op deze aardkloot op de korte bokkenpootjes die de Goede Heer mij geschonken heeft, maar als ik van die meterslange satéstokken in mijn onderlijf had prikken, ik zou ook wel weten wat níet te breken. Besides, Abbey Lee- het arme schaap, is al eens op haar lieflijk bakkes gekletterd, in de Rodarte show van 09, waarna ze maandenlang met haar knie in de plaasters hing. En, geen kwaad woord over modellen, maar het is niet alsof die kinders intussen de tijd kunnen verdrijven met een turf van Houellebecq. Als je dat al zou willen. En dan die keer dat de lieve schat, met haar ribbenkastje ineengepletterd in een korset van McQueen, zoals mijn moeder dat zou schoon zegt 'in de pattaten viel'. Het leven kan hard zijn, voor een modellenkind.
Voor de niet-modellenkinders in deze wereld is het anders ook geen pretje. Ik puf en zweet, maak ijsthee en zie met lede ogen de uitdroging van mijn haardos bij deze haaronvriendelijke temperaturen. Bovendien krijg ik morgen, oh bloedrood ochtendgloren, mijn examenresulaten voor de kiezen. En ik verzeker u, dat zal niet schoon zijn. Bovendien heb ik geen Armadillo's. Dat is droevig, want als ik ze had, zou ik ze dragen tot het bittere eind van mijn kromme nijlpaardpoten. Goed geweten. En als ik ze voor mijn verjaardag zou krijgen, grote goden, dan zou ik zo gelukkig zijn als een modellenkind met een selderstengel. Mijn verjaardag is over een week. Maar dat wist u al.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten