PUKKELSPIJTPOP door Darling Niki EN Schmettie

De ochtend van 19 augustus 2009, dat is waar het allemaal begon. Veel te friggin vroeg vertrokken we, na een laatste discussie met la mama, voor wat niet anders dan drie dagen pure spijt konden worden. Ik was wel aan het vertellen he trutje, gaat gij nog maar wat andalousesaus kotsen. (Maar daar komen we later nog wel op terug.) Boenk baf we bevinden ons dus daar in Kiewit (Hasselt, Pukkelspijtpop). Fucking veel volk zo vroeg, want volgens goed ingelichte bronnen ging alles al open gaan om 10uur!!!!!!! Schmettielief, wat ben jij toch vreselijk ordinair met al die uitroeptekens van je. De camping ging dus wel pas om twaalf uur open. Dat wil dus zeggen, in Schmettie en Niki-taal: twee uur extra om Jack Daniels te liggen zuipen. Dat was slecht idee nummer één van de dag. Lots would follow. And some one would forget to swallow. Flink hoor. Om een lang verhaal kort te maken, de dag eindigde veel te vroeg, met Schmettie die zichzelf in slaap lachte en ik, die, um, ook op tijd ging slapen. En mij lekker wakker heeft gemaakt met van die smakkelijke noodkreetjes gaande van beeeuurk naar aaarrg eenn neeeeeee... en eindigend met 'ik eet nooit meer andalouse bij mijn whisky'. Goedemorgen dag twee, en beuuurk daar gingen we weer. Ik dacht dat mijn teergeliefde frikking zwanger was met al dat gekots. Maar nee, het lieve meisje had haar eerste katertje ooit. Of ik had gewoon een zonneslag, soit. Dag twee.

DAG TWEE. (Dag één met muziek)
Na het eerste EHBO-bezoek van deze pukkelpop ("gaat maar allemaal op een rijke zitten, en deelt da plastieken emmerken maar!"), zwalpten we eindelijk richting wei. Het plan was Selah Sue. Het is bij een plan gebleven. Maar goed dat we deze aangenaam zingende rosse 21jarige al op Dour hadden gezien, en dat ze onze harten toen al gestolen had. Maar het was gewoon veel te warm in die tent. Dus zijn we voor wat koelte naar de Boiler gegaan (wij redeneren volgens een geheel eigen logica), waar La Riots zwaar aan het gaan waren. En wij heerlijk zaten te chillen. Jammer dat dat het enige was waar mijn oude lichaam die dag toe in staat was, want man, a ra-ra-riot it was. Na nog een streepje Paolo Nutini (u weet wel, de lekkerste Italiaan van heel Glasgow), kregen we het illustere idee om onze naar andalouse stinkende lijven te gaan douchen. Great succes! En toen toen toen gebeurde iets waar heel pukkelpop op zat te wachten (blijkbaar). Dizzee Rascal deed van zijn BONKERS en iedereen was tevreden. Schmettie de dj doet nu even schamper over de plaat, maar ik weet toevallig uit goeie bron dat hij dit plaatje wel eens op een zondagmorgen in zijn onderbroek durft te spelen. Een roze onderbroek. Dit wordt door mij natuurlijk geheel ontkend.
Kijk daar, Stefanel (Jules X) trakteert ons pintjes en straffe verhalen en schooit sigaretten. Quoi de neuf, really. Maar de man verdient een beetje respect. Hij is dan ook al een beetje oud en een zeer straffe dj. Bovendien gaat hij pesto voor ons maken.
Na Dizzee ging het richting Dance Hall, waar Zombie Nation indrukwekkende dinges deed, met bovendien ook nog eens de geilste visuals van heel Hasselt. Nadat Schmettie het entourage van Robophil bedreigd had met naar homofilie neigende handelingen, besloten we de fameuze surprise act in de Marquee te gaan uitchecken. Glad we did! Want wie stond daar? Eh?!? Was dat toch niet de drummer van De Groep! De man die mij om vier uur 's morgens mag komen wakker maken om hotdogs met andalouse voor hem te maken: Dave Lick Me Grohl. Yeah baby. Ja ja, we zullen hem maar niet vertellen dat je in slaap aan het vallen was he. Oke. Richting Tent, Batsie Batsie, Niki knor knor en Schmettie richting wei. Ja, nou, au revoir privacy dus. Aja. Alsof de mensen rondom ons niks horen? Crookers, fucking slecht man. En toen, horror. LA fucking ik kan geen noot zingen ik krijs alles gelijk een eekhoorn wiens noten gepikt worden door een vliegende eekhoorn ROUX. Ben ik het ook maar afgebold richting tent.

DAG DRIE.
Dag drie is de dag van Das Pop. Ik hou van Das Pop. Ik adoreer Das Pop. Ik ben zot van Das Pop. Maar. Er stond een rij van twee uur aan de douches. Dag, Das Pop. Vaarwel, wrede wereld. Maar geen dag drie zonder een bezoekje aan, jawel, de EHBO. Ja, voor mij! Ik had een blaar! Nee maar, echt, twee blaren! Op allebei mijn voeten! Keileuk! Ik heb een behandeling van maar liefst drie kwartier gekregen door twee (TWEE!) verpleegsters tegelijk! En nu gij! Ik dacht ondertussen effe te kunnen genieten van mijn vrijheid en lekker chickies te checken. Maar nee, enkel zwangere en hoogzwangere vrouwen met minder kleren aan dan goed is voor deze aardkloot en mijn ogen. Toen ik eindelijk hersteld was van mijn oorlogswonden, ging het richting Congorock. Fackingue Kut Spijt Slecht, en meer woorden wil ik daar niet aan vuil maken. Vlug effe richting camping, Jackie halen, want die zat daar op ons te wachten. Hij wou perse mee naar Buraka Som Sistema. Buraka Som Sistema. Daar kan ik gewoon een aparte blog over schrijven. Maar aangezien we nu al weldadig over de limiet aan het gaan zijn, zal ik mij beheersen. Buraka was far out. Mijn persoonlijke hoogte punt van heel pukkelpop. Shaken met die kuduru's en wegue'en met die heupen. En dan een kudde hoeren het podium opvragen, waaronder een uitgemergeld ros geval dat weggelopen leek uit de laatste clip van K-Styles. Kreeg het godvergeten wicht een regen van flesjes en 'HOERUUUUUH' tegen haar botte rosse kop, scheen ze het nog niet helemaal te vatten. Goddank flikkerden die Buraka-negers haar gezwind het podium af. Mooi zo. Van Hoeren naar Namaakbloed en het was te merken. Niet goed dus. Door dan naar Kap Bambinoooooooo, slechte zang maar feest man! Pfff, zalig gewoon. En een Kurt Cobain t-shirt! Liefde! Op naar de camping, change of clothes en richting Fever Ray, mooi plaatsje veroverd helemaal vooraan. Tot een paar junks helemaal scheef begonnen te doen en te dansen alsof ze naar Boys Noize aan het luisteren waren. Er is echt niks aan drugsverslaafden als je zelf niks in je neus zitten hebt, dus ruïneerden ze mooi even de show. Die nochtans GE-fackingue-WALDAG was. Met lasers en hoeden die afvielen. Kortom: what she said. MSTRKRFT owned the boiler. Echt, zelfs ik vond ze goed en ik ben helemaal geen MSTRKRFT fan. Maar stiekem was ik gewoon vol opwinding aan het wachten op de nieuwe LIVE van Vitalic. De man kwam, zag en overwon. Ik vond hem geweldig, kan niet wachten op het nieuwe album. Afsluiter, en let wel, ZALIGE afsluiter van de dag, waren de leukste Nazis van de Bundesrepublik: Kraftwerk! Wat een heerlijke show, wat een prachtige visuals, wat een fantastische verzameling Herrmanschaften op dat podium. Far out, I tell you, Far Out. En daarna was het met mij ook ver uit. Richting tent en op naar dag vier dus. Ohhja ik mag niet mee ofwa? FLAUW.

DAG VIER
Goeie morgen liefje, gij stinkt. Douchennnnn. Stond daar toch niet een vieze spijt rij van een dik anderhalf uur. Mijn oprechte dank om het literaire decorum van deze blog te kelderen. Dus. Lekker lang wachten aan de douches, zodat we pas het laatste kwartier binnenglippen bij Rave our Souls die de boiler aan het raven zijn. Humo heeft zo zijn eigen mening over de gig, maar hey- de Humo ligt hier thuis op de wc. Wat wij gezien hebben was een éél schoon stuksken rave. Op het moment dat de Heilige Tweevuldigheid in hun gele jurkjes 'O Fortuna' op hun pick-up smeet, kreeg ik echt zelfs wel even kippenvel. Jep, fuck Humo. De boiler ging zwaar uit zijn dak zo vroeg in de middag. Op naar de twee sympathiek kerels genaamd Shadow Dancer. Deze twee heren zijn een leuk gezelfschap om samen koffie mee te drinken, maar ze zijn ook fantastisch als producers van moddervette beats in een veel te kleine Chateau. Ze konden er zelf niet genoeg van krijgen maar de kloothommel van een stage-manager liet het hen niet toe om langer te spelen. Ocharme. Maar toen was het tijd om mijn trauma van Dour te verwerken, en dit keer wel vlak voor het podium te staan shaken bij Don Rimini. Ondertussen kregen we het gezelschap van de grootste spijtkop van heel Gent, de jongen die sneller whisky zuipt dan Marlon Brando wijven versiert. Of mannen, maar dat zijn geruchten. De Don was leuk, natuurlijk was de Don leuk! Ik zal zelfs meer zeggen, de Don was ge-wal-dug. Hierna gingen we gezwind op weg om een tweede wonde die Dour op onze ziel had gemaakt te genezen: Rusko! Maar die fucking kut Chateau zat weer veel te vol. Eer wij naar daar gewandeld waren, waren er al mensen onder de tent door aan het kuipen. Bijgevolg, een flippende security die als ware wannabee indiana jones over zo een klein petieterig hekje wou springen maar uit overmoed toch frontaal op zijn bakkes ging. Dat was lachen. Met hangende pootjes gingen we maar terug naar de boiler voor Steve Aoki, die na zijn super set door mijn teerbeminde werd opgenomen in de lijst geile lelijkerds. Ja, amai zenne, ik weet niet wat er in die zijn sushi had gezeten, maar man, wat een set! Heerlijk. En maar Lithium van Nirvana draaien. Zo moet dat. Toen, een voorbeeld van hoe twee onschuldige, onwetende jonge mensen op snode wijze in de luren gelegd kunnen worden door een leugenachtig programmaboekje. Bij Yo! Majesty lazen we veelbelovende dingetjes over een dikke party en topless frontvrouwen. Ja, dat moet je geen twee keer zeggen. But little did we know dat we even later oog in oog zouden staan met een volgroeide wijfjesgorilla die met haar afschrikwekkende bovenlichaam het nut van een bh onderstreepte. Ja echt, onze Jos kroop er mee van in zijn holleke. Jos? Whahahahahahahah. Ondertussen waren we toch maar lekker een plaatsje aan het bemachtigen voor perziken (Peaches). Seppe denkt duidelijk ook aan de minderbegaafden onder onze lezers. Dus, voor Peaches stonden we op een prachtig plekkie, tenminste, als je die gefrustreerde tienerwijven voor ons even naar Auschwitz denkt. Peaches was, ja, leuk. Leuke show, leuke pakkies. Daar blijft het wel zo'n beetje bij. Leuk, dus. Minder leuk was de drummer van The Klaxons, die Prins Filip gewijs niet de bal maar de bas de hele tijd missloeg. Daar ging dus mijn vreugde want ik keek best wel al lang uit naar een optreden van hen. Toen volgde een reeks keislechte gigs elkaar op. Tom-ik-kan-niet-mixen-en-nu-ook-nog-niet-eens-een-fatsoenlijke-dEUS-performance-neerzetten-Barman. Martin Solveig had een slechte kloon bij van Lenny Kravitz, die dan ook nog eens gelijk een janet Nirvana dacht te zingen. Foute boel dus. AFBOLLEN! Hierna volgde een mooi moment. Ik was getuige van mijn geliefde, die zich opeens tien jaar jonger voelde en als een ware Lendo stond te geven bij Dave Clarke. Zijn bewegingen leken nog het meest op één of andere prehistorische paringsdans, maar dat is blijkbaar hoe de mensen, vroeger, lang gelden, op technomuziek dansten. Al bij al een leerrijk historisch intermezzo. Awel den Dave was goe. Maar veel zin om te mixen had 'm precies niet. Luie overgangen en vaak slechte platen die de kleine jongen in mij ook het hazenpad deden kiezen. Toen gingen we richting camping om te gaan batsen. MAAAAAAAAAR, daar aangekomen stootten we op een vergeten fles whisky. En ja liefje, wat doen twee vogelvrij verklaarden als wij dan? ZUIPUHHHH. En de rest is geschiedenis. The end.