Eh joh vieze schpijtkop

Er was eens, diep verscholen in de schier ondoordringbare woestenij van Walenland, een muziekfestival genaamd Dour. Behalve goeie drugs en goeie pita vind je er, een mens zou het welhaast vergeten, goeie muziek. Van punkies tot clubkids tot plooiers tot snuivers, je vindt ze er allemaal, en allemaal vinden ze er hun gading. Op zo'n blije mooie plaats vol vriendelijke mooie mensen kan ik dan ook niet anders dan mij rot amuseren.
Aangezien ik tegenwoordig onder de goede invloed van mijn rechtschapen (en vooral ook grootgeschapen, maar dat is offtopic) vriendje sta, zou dit een drugsloze Dour worden, waarop ik vrolijk en vrij en fris van lichaam en geest zou rondfladderen als eenblozend, gezond, nuchter meisje.
Wel. MOOI FOKKING NOT. In vier dagen tijd hebben The Immortal Beloved en ik maar liefst 6 flessen pure, onversneden Jack Daniels door onze levers gedouwd. En ik wou met kinderlijke oprechtheid dat ik kon zeggen dat het pijn heeft gedaan. Helaas. We bleven maar rechtstaan en free friggin fricandellen schooien bij de kraam van frituur 't Hoekske uit Balen. Are we human, or are we drinker.
Gevolg was wel dat we na een dag Jackie elke avond tegen een uur of twee ten laatste naar onze tent zwalpten, om daar perte totalle met open bakkes te liggen kwijlen tot we 's morgens wakker werden van die godvergeten kutzwijnen van een Oostendse motherfuckers achter ons.
Ter compensatie behoor ik wel niet tot het soort mensen dat zijn hele jonge leven kan verslijten op een fucking kankervuilzooi die voor camping moet doorgaan. Tot schpijt van wie het benijdt word ik na een goed uur teringpissed, en moet ik de wei op. Of dat is om noedels te gaan freten bij die lieve kleine apie-jongen of om effectief naar muziek te gaan luisteren, dat kan me nou net niet zoveel schelen. Hoewel de combinatie van beiden best wel fantastisch is.
Over muziek gesproken, Santigold is kankerdood voor mij. Had ik eeuwenlang, of misschien net iets minder zitten uitkijken naar haar optreden, zet die flauwe neger daar effies een show neer die nog te triestig is om van te huilen. Leuke danseressen hoor, maar die hele Santidinges had van mij rustig mogen thuisblijven. Aphex Twin, die had ook mogen thuisblijven, maar zoiets zeg je natuurlijk niet van de grote Aphex Twin, dus gingen wij maar gewoon naar huis. Even goede vrienden.
Wel heel erg leuk waren de knulletjes van de Jeugd van Tegenwoordig natuurlijk. Grappig trouwens hoe Sepperd uitdrukkelijk NOT klapte voor die brilneger, dat vond ik wel snoezig uiteraard. Thunderheist vond ik vet saai, maar na een goeie halve liter whisky was ik natuurlijk wel weer aan het feesten wie hell. Beste moment van het festival ook: zangeres komt vlak voor de feesters op de eerste rij (wij!) staan, en Seppie biedt haar ons colaflesje aan. Dat gevuld is met pure whisky, noot van de redactie. Het arme wicht neemt een gulp van heb ik jou daar, trekt bleek weg, wat behoorlijk spectaculair is voor een negerin, en verdwijnt na nog twee valse noten van het podium. Een goed kwartier lang is er geen zangeresje te bespeuren, en als ze terugkomt, zit ze alleen nog maar wat met haar hoofd mee te knikken. Kwestie van een instant levercrisis te hebben, quoi.
Andere feestjes waren Feads en the Proxy natuurlijk. Ik wou zo graag zo graag zo graag Don Rimini gaan kijken, maar onze whisky was op. Wij terug naar de camping dus, en daar stond onze tent zo heerlijk te lonken. Plan was: effies batsen, niet in slaap vallen, en dan komen als een donkere jongen bij Don Rimini. Ik WIST dat ik in slaap ging vallen. Ik VIEL in slaap. Maar die Hechtelse slet van een Sepperd heeft me niet wakker gemaakt. In zijn versie van de feiten lag hij mij een half uur aan een stuk te porren, terwijl ik in comateuze toestand voortsnurkte. Volgens mij is hij gewoon keihard ook in slaap gevallen. Geen Don Rimini dus, en ik 's morgens de tent uit balen van frustratie natuurlijk.
De ontdekking van de eeuw, of tenminste van deze vier dagen waren The Qemists. Ik heb geen zin meer in deze blog, dus je checkt ze zelf maar eens uit (http://www.myspace.com/qemists). Ik beloof je dat ze leuk zijn. Erg leuk. En een lekkere zangeres.
Groeten en tot weerziens.