My baby shot me down...

Bij deze wil ik afscheid van jullie nemen, lieve lezers.
Veel heb ik met jullie gedeeld, maar nu hou ik ermee op.

I am no longer there.

xxx Lola Beretta, the artist formerly known as Bordello.

#Twitter

Wonderwel, ik heb het geprobeerd. Maar ik ben niet hip genoeg, niet accuraat genoeg, en in groot verschil, zwelgend in mijn virtuele achterstand, niet 24/7 in het bereik van een internetverbinding. Ik heb namelijk nog een heel normale mobiele telefoon waar ook jouw moeder raad mee zou weten. Met een normaal cijfertjestoetsenbord. Géén QWERTY, of wellicht AZERTY, zoals jullie, lieve, lieve zuiderburen dat kennen. Ik heb dat niet en ik hoef dat niet.

Terug naar het onderwerp. Twitter. Opeens zijn we vrienden met de sterren die 10 jaar geleden nog op posters in onze meisjeskamers hingen, naast die van Black Beauty en de Spice Girls. Ik heb trouwens nog steeds een poster van de Spice Girls. En ik vind `m tof. Gewoon omdat het tof is. Niet uit zogenaams HIPgehalte. Want, ik ben dus niet hip.

In tegenstelling tot de meeste mensen om mij heen, draag ik geen ruitjesblouses-gecombineerd-metsandaalpumps-meteenlycraleggingpakinflurescerendekleuren-meteengroenepetticoat-oranjenagellak-paarshaarweggeschorentot5centimeternadehaargrens-vandieloeigrotegrateninmijnoren- EN EEN NEPPE RAY BAN WAYFARER. Nee, nee, nee fuckers, nee lieve lezers, nee followers, nee virtuele vrienden, ik heb dat niet. Ik hoef dat ook niet, want ik vind zelf dat ik er prima uit zie. Ik draag graag spijkerjurkjes, met suede laarzen en een grote bloem in mijn haar, en iets minder hip, des te meer design, een Alain Mikli bril op mijn poezelig neusje. Omdat die mij goed staat. En niet omdat het hip is. Ik KOTS van hip.

Hipperdiehiphiphiphop.

( Een website die trouwens redelijk bij mijn tirade-van-hierboven aansluit is de volgende )

Ook vind ik meisjes van 18 die met hun blote, kleine borstjes op foto's gaan lachwekkend. Niet cool. En dat mag ik dan weer niet zeggen, want dat is niet netjes.
Nee, er is wel meer niet netjes. Bellen in de supermarkt bij de kassa is ook niet netjes. Iemand filmen die net even lekker het grote verlies van afgelopen zondag wef staat te kussen, is ook niet netjes. Gebeurt ook. En als het gaat om het feit dat ik zelf ook niet altijd de coolste ben, dus misschien niet zou mogen oordelen over de "Coolheidsfactor" van iemand anders, c.a.r.e.

Goed, Twitter. Twitter is niks. Er is niks aan. Het is pretentieus en nep. Waarom is dat dan zo, lieve Lola? Omdat ik het zelf uitgeprobeerd heb. Uiteindelijk moet je wel zo twisted zijn wil je je hele leven door een blauw vogeltje aan de buitenwereld verkondigen. Dat vind ik, en daar blijf ik bij. Ik vind het niet leuk. Klaar.
Adìos Twitter. Wellicht ook A Dìos Hyves, en misschien, maar dat moet ik nog even overpeinzen, ook A Dìos Feestboek.

Maar dat weet ik nog niet zeker...

Little Armored One

Persoonlijk zou ik mijn eigenste grootmoeder verkopen aan een vleesetende nomadenstam in de Kalahari om een paar Armadillo's van Alexander McQueen te kunnen bezitten, maar Abbey Lee Kershaw weigerde ermee de catwalk op te zwalpen. Ondank is 's werelds loon. En als Abbey Lee nu niet toevallig het licht van mijn ogen en het vuur van mijn lendenen, aka mijn grootste girlcrush sinds Lola Beretta was, dan zou ik hier en nu een rant beginnen over rotverwende modellenkindjes. Rotverwende modellenkindjes met luciferbeentjes en knorrende maagjes met alleen een poederhoopje amfetamines erin. Die mineraalwater drinken, alleen mineraalwater, en die potjes babyvoer lepelen alsof er geen morgen meer zal zijn. 71 kcal per honderd gram, c'est si bon bon. Maar ik adoreer Abbey Lee, en haar scheve tanden en haar gat in haar neus en haar piekerige droge haren, dus kunnen we de afgunstige-dikke-wijvenpraat gerust even skippen voor nu. Gelukkig maar.
Abbey Lee wou de 10-inch hoge lobster claws niet aan op de runway, net als collegamodellenkinders Natascha Poly en Sascha Pivovarova. Ikzelf strompel elke dag weer op deze aardkloot op de korte bokkenpootjes die de Goede Heer mij geschonken heeft, maar als ik van die meterslange satéstokken in mijn onderlijf had prikken, ik zou ook wel weten wat níet te breken. Besides, Abbey Lee- het arme schaap, is al eens op haar lieflijk bakkes gekletterd, in de Rodarte show van 09, waarna ze maandenlang met haar knie in de plaasters hing. En, geen kwaad woord over modellen, maar het is niet alsof die kinders intussen de tijd kunnen verdrijven met een turf van Houellebecq. Als je dat al zou willen. En dan die keer dat de lieve schat, met haar ribbenkastje ineengepletterd in een korset van McQueen, zoals mijn moeder dat zou schoon zegt 'in de pattaten viel'. Het leven kan hard zijn, voor een modellenkind.
Voor de niet-modellenkinders in deze wereld is het anders ook geen pretje. Ik puf en zweet, maak ijsthee en zie met lede ogen de uitdroging van mijn haardos bij deze haaronvriendelijke temperaturen. Bovendien krijg ik morgen, oh bloedrood ochtendgloren, mijn examenresulaten voor de kiezen. En ik verzeker u, dat zal niet schoon zijn. Bovendien heb ik geen Armadillo's. Dat is droevig, want als ik ze had, zou ik ze dragen tot het bittere eind van mijn kromme nijlpaardpoten. Goed geweten. En als ik ze voor mijn verjaardag zou krijgen, grote goden, dan zou ik zo gelukkig zijn als een modellenkind met een selderstengel. Mijn verjaardag is over een week. Maar dat wist u al.

Save the DRAMA for your MAMA

Welja, wel godverdomme ja. Ik dacht weer eens slim bezig te zijn toen ik mezelf ietwat overblufte bij het uitzendbureau. Natuurlijk, oké, het is niet het allerverstandigst, maar ik dacht: Dan plannen ze me mooi vaak in.
Dus, de lieve mensen daar, dachten en denken dat ik met volle dienbladen kan lopen. En bier kan tappen en met meer dan drie borden kan lopen. Surprise, surprise, ik kan dat dus niet. Ik heb geen volle dienbladen nodig in mijn leven, ik gebruik gewoon flessen. Dat geeft gelijk het hoe en waarom aan van het tweede punt, bier tappen. Ik ben geen BELG ik lus dat dus NIET. I do very well on anything but that. I do not want a pony, I want a Jäger, dankeschön. En met borden lopen. Wie de hel in zijn normale leven loopt met borden en waarom? Waarom niet gewoon twee keer met twee borden lopen, dan heb je hetzelfde effect. Dus ik werd gebeld, of ik dit weekend in Z. wilde werken op een viersterren-chateau-hotel. Tuurlijk. Doen we even. Niet. Doen we dus even niet.

Ik heb gelogen. Gezegd dat ik familieweekend heb. In Limburg. En dat we vanavond al vertrokken. Ik denk dat het verstandig is om mijn cv te gaan printen, vele malen, en dan maar écht werk te gaan zoeken voor deze vakantie. Dat lijkt mij, persoonlijk, het beste. Voor de rest ga ik dit weekend alleen nog maar zuipen met lieve vrienden, and I do not care. At all. So save the fucking drama for your MAMA.

€ 4,95

R E F O R M / D E F O R M

Zou ik dan niet beter...

Eens stoppen met drinken? En iets anders gaan gebruiken... ?

W O R K B E A T F I E R C E S O U N D

http://www.youtube.com/watch?v=eyqUj3PGHv4&feature=related


YOU GOT TO BELIEVE IN THE YES.

C'est fini car pire que ça serait la mort

Vraagje: wat doe je als de ex-batsslet van je verloofde plots voor de toog van je broodjesbar staat en een Broodje Tante Jeanne bestelt? Dan neem je het oudbakkenste pain français, prak je het vol met aardappelsla, vingerdik eiersla erop, een paar vette plakken kaas, pikante saus, een handvol uien en augurken, en dan- als niemand het ziet- knijp je er nog een goeie neut mayonaise op. Alsjeblief lief kind. Dat zijn dan 1300 volle kilocaloriën, als ik even slordig mag rekenen. Bedankt en smakelijk hè.

Maar nu over tot de orde van de dag: Stromae. Mijn dj-lief zal mij haten en verachten omwille van deze post, maar hij moet effe zijn bek houwe- ik weet namelijk wat er in het derde schuifje van links op zijn kamer ligt.

Stromae, aka Paul van Haver is ne Brusselse gamin- en ne schone, en zijn naam is verlan voor Maestro, zoals jullie allemaal wel al gesnapt hadden. Hij heeft het liedje geschreven dat- tot spijt van wie het benijdt- in fitnesszalen, fakbars en supermarkten aller landen weerklinkt: Alors on danse.
Het liedje is simpel, elegant en het sax sampletje maakt een mooie evenwichtsoefening tussen catchy en rotirritant. En dan de lyrics! Doen me denken aan die ene avond met C., toen we nóg younger en nóg angrier waren, en toen we met ons allerlaatste geld twee flessen wodka hadden gekocht, en onze laatste coke versneden met talkpoeder. Ik weet nog hoe C. explosief in het rond kotsend van de trap stuikte, waarna ik langs de brandladder uit het raam klom omdat ik niet in de buurt van de zuur stinkende trap wilde komen. En C., lieve magere dealende vechtende vloekende C., die lachte. "C'est ça. Dès que maintenant, ça peut pas devenir pire." En daar moesten we op drinken. En kotsen. En ik geloof dat we toen in slaap zijn gevallen. Ik weet dat niet meer.

En dat  is waarom ik die Stromae wel mag. Omdat ik nu weet dat ik, als ik op een dag wakker word en and I will find my anger gone... dan zal ik ophouden met overal tegen te trappen, en gewoon dansen. Zingen niet, dat kan ik niet. Maar gewoon, on danse.
En jezus man, het is gewoon een lekker nummer. Hoef je toch niet zo godverdomme filosofisch over te doen.

W E A R S U N S C R E E N

Wat ik eigenlijk tegen je zeggen wil...

Ik vind het stom dat ik altijd te eerlijk ben en dat ik niet kan slapen.

c harmbracelet

One Art.

The art of losing isn’t hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn’t hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother’s watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn’t hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn’t a disaster.

—Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan’t have lied. It’s evident
the art of losing’s not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.
                                                                -Elisabeth Bishop

P R A K

THE BOYS