Iedereen kent wel dat soort momenten, waarop je in je kamer gebarricadeerd bent, verstopt achter de kast terwijl voor de deur een Opus Dei-priester Spaans praat met de kersverse echtgenoot van je anorectische nicht. Maar dat was gisteren. Vandaag ben ik veel te vroeg moeten opstaan, heb ik Lu-koekjes gevroten als een vark en praktizeer ik de procrastinatie van mijn Himalaya-bergen werk met stugge doorzetting.
En dan nu, bij wijze van boodschap van algemeen nut, al de plaatsen waar jullie deze week heen moeten strompelen op jullie kleine bokkenpootjes... That is, als jullie into feest, mijn gezelschap, en heul-heul-veul al'cool zijn. En zijn we dat niet allemaal een beetje?
Morgen, aka woensdag éénendertig maart tweeduizendentien, ga ik in het STUK in Leuven naar nieuwZwart trio + The Rott Childs. NieuwZwart trio, dat zijn mijn oude-maar heel stil in het geniep nog niet vergeten- jeugdliefde Mauro Pawlowski, en twee vrienden- ahja, trio- snap je? En The Rott Childs is één van de feniksen die herrezen is uit de smeulende assen van El Guapo Stuntteam. Ze zijn, met andere woorden, het broertje (het kleine, vuile enfant terrible met kapotgevallen knieën) van The Vermin Twins en The Sore Losers. Maar als je daar een thesis over wil schrijven, stel ik gewoon voor dat je mijn verslag ervan in Vice afwacht. Want dat doe ik dus tegenwoordig ook, schrijven voor Vice Magazine en gratis champagne drinken en heroïne in een pijpje.
Donderdag, aka donderdag één april tweeduizendentien, geeft Tommy Hilfiger (waarvan ik altijd dacht dat hij een heaumeaux genre Ricky Martin was, maar de brave man is getrouwd en heeft kinders met alles erop en eraan) een partijtje in K-NAL in Bxl. De mooie jongens van Das Pop gaan er zijn, en de mooie jongens van French Horn Rebellion en Motor en nog vele, vele andere mooie jongens. En meisjes- mooie meisjes gaan er ook zijn.
Vrijdag, aka vrijdag twee april tweeduizendentien, ga ik batsen met Der Schmetterling. De hele dag, avond, en nacht. En dan zal Tristan Eugene Anders ons horen, aan de andere kant van de muur. Maar hij vindt dat niet erg, en wij ook niet.
Zaterdag, aka zaterdag drie april tweeduizendentien, geeft Jules X zijn feestje Dominion in de Zoo, alwaar ik de voornoemde Der Schmetterling zal groupiën. Dit vooral door andere groupiënde wijven op venijnige wijze in hun vitale organen te trappen met deze schoenen die behalve keischoon ook moordend zijn voor enkels en aanverwante huidplooien. Voorts zal ik ook genieten van de oude school liedjes die er gespeeld zullen worden, en die ik allen- één voor één- in mijn hart draag.
Zondag, aka Paasdag, is het Pasen, wat naar aloude traditie betekent dat ik mij schaamteloos te buiten zal gaan aan cacao-producten. Waarom? Omdat ik een vrouw ben, met hormonen en tieten en alles. Alles. 's Avonds zal ik mij met de prachtige, glitterende, heerlijke, schitterende, lieve mensen van we go hardcore with glitter on the floor naar Antwerpen begeven, waar ik hardkoor glitter op de vloer van kakbek zal strooien. Omdat dat leuk is, ahja.
En dan, daarna, vervolgens, zal het vakantie zijn. Twee weken lang, die ongetwijfeld een aaneenrijging van heerlijke, ontroerende, spannende momenten zullen zijn. En waarin ik veel pasta zal eten, aangezien Schmettie alleen maar pasta kookt, soms met iets erbij en soms ook croque-monsieur. Maar dat is goed. Alles is goed. Op de één of andere manier.
