Trash Yourself!

It was last Fight Klub, and things were allready getting rough, as S. threw up his Garden Lovers Pizza with Extra Chicken, Schmettie lost another pair of Ray Bans and some ugly dyke tried to harass me at the toilets. It must have been about that time that Trash Yourself took over the K-NAL stage and Hasseled our Hoff with a wild, loud and stirring set. I had, honestly, never heard of them before, but it was quite a business card they handed out. Trash Yourself are John, the white boy who plays that funky music, and Heidi, who is basically drop-dead gorgeous.
John said he liked my make-up, which was our cue to submit him to a cross-examination.

TP&PPP: How did you and Heidi meet and how did you start up this project?
John: We met in Oklahoma where we are from. I was DJing some warehouse parties and she was there one night and requested Madonna or something. Then we ended up having classes at college that were next door to each other so we started talking in the hall way. She said she wanted to do some music so we gave it a shot and people ended up liking it.

TP&PPP: What's the dance scene in America like? Here in Europe it's pretty big and dance is almost mainstream. Kind of different from America, where it isn't really appreciated as much as, say hiphop or rock. Or is that just some big-headed European thinking?
John: I think you are exactly right... and I think that's how Americans perceive the situation as well. It's still pretty underground here. It's starting to change. Top 40 hip hop in America is beginning to have more 4/4 dance beats rather than 90 bpm break beats, but a lot of Americans have this idea in their head that they don't like "techno," when in fact that's what they are listening to on the radio now. Americans like to shake their asses.

TP&PPP: Living in NYC like you do is a dream of many people here in Europe, the city that never sleeps and everything... Is it really that cool? And what's it like for a New Yorker to be at a party in Brussels, for example, Fight Klub?
John: Although I have spent a lot of time in NY I won't be an official New Yorker for a few weeks (moving there in December). Heidi lived there for a few months. We just stayed there for a week and played Webster Hall in the Lower East Side. It was the last show on the tour after EU. It was great, a massive room. We shared the bill with Designer Drugs and Kissy Sell Out. NY crowds are different though. NY has a different demographic. There aren't many families in NY. It is so expensive there that its mostly 25+ people that live there. You really have to be busting your ass and doing something amazing to live there. So it's usually older crowds, much different from a party like Fight Klub. American venues are generally 21+ also. NYC is amazing though. I can't wait to move my studio there and I encourage everyone to go who hasn't been there. It's a very inspiring place to be.

TP&PPP: We noticed you were filming or taking pictures during your gig. You keep some kind of album of parties you played at? If so, what's the coolest picture you've got?
John: I have tons of film from this month. Almost too much to sort through. Once I get it all compiled and edited I'll send you the link! We got some interesting footage in 3 nights in the Red Light District of Amsterdam.
Here's a couple clips from Fight Klub: clip 1- clip 2

TP&PPP: Haha, I think I could see the back of my head for two seconds in the last clip! But back to business: nowadays electro seems to be dominated by fidget and bloghouse, like the Bloody Beetroots, Crookers ea. How do you feel about this evolution?
John: It's all just a link in the chain. From traveling around now I hear people starting to say Electro is over. Which I don't think it is, especially after playing parties like Fligh Klub which is bangers all night long. I have noticed a lot of Electro DJs now starting to play either more minimal or more disco... and then there's the whole dubstep movement that's going on. Before Electro Bangers were the rage, dancerock was cool, which I really liked because it was more song based. I think it will get back to that in a few years, song oriented again.

TP&PPP: The bloggers of TP&PPP have a lot of Jack Daniels-related adventures we'd rather not speak of. What's the worst way you ever trashed yourself at a party?
John: I have this new game I started with my other friends that are traveling DJing. We have what is called a "rageoff," where we basically see who can rage the hardest that week. Sometimes we are together, sometimes in different cities. We just bought those little flip HD video cameras for documentation. We are in the process of trying to decide on a point scale.. Like for instance I somehow managed to cut my forehead with some metal object before our show in Denver the other day.. Bloodshed = 5 points. Something along those lines. Throwing up or blacking out would count for something else.. Pissing your pants would count for something.. pissing someone else's pants, even better. You get the idea. I usually win. I will not tell any stories though in order to protect the innocent. From the EU tour I can easily say that Italy was the craziest in that regard.. I'll just leave it there.

TP&PPP: And for the best, I guess!

Trash Yourself not only treated us to Southern Comfort and apple juice, but they also sent us the links to these yummie tracks you just have to check out:
Trash Yourself& The Toxic Avenger- Song 2 (TRASHED)
Trash Yourself- Touch (ACSlater Remix)
Trash Yourself& The Toxic Avenger- Die

This Friday, it's time for another banging Fight Klub, and we'll be there, as always scoring high on a Trash Yourself Rageoff-scale... See you at K-NAL, kids.

Ho Sognato Di Praga

Vorrei che non ho mai fatto...

IN HONGKONG

Het bleek dus een gek te zijn.

Een maffe idioot.

Die het helemaal zag zitten, avec moi.

NOU IK MOOI NIET MET HEM!

( dikke tering! ohja, ik mocht niet schelden en vloeken in dit blogje, nou, dat doe ik mooi toch! En straks zet ik mijn fles absinth terug aan mijn halsje, daar waar ie hoort!)

ik denk dat ik later maar mooi met mezellef trouw, of dat ik lesbi word, of non.

Non is denk ik nog maar wel het beste...

I bet that you look good on the dancefloor.

Vorige week donderdag, half acht in de morgen, stapte ik in de bus naar Bergum-Belsen... Wat overigens de meest afschuwelijke plek van heel fucking Friesland is...
Truttig, melig en flauw als altijd stapte het hele drama 4 gezelschap in de bus, en allemaal waren wij overdonderd door de geweldig leuke buschauffer die daar zat.
Wij ( A en ik ) hebben even overlegd, en kwamen tot de conclusie, dat als we "dit" deden, dat onze gezichten inderdaad dikker leken dan als we "zo" deden... Maar dat terzijde.
Onderweg hebben wij deze busschauffeur een vragenvuur aan de schenen gelegd waar de gemiddelde SS-officier jalours op zou zijn, tot we op onze plaats van bestemming geland waren.

De hele, halve, of in ieder geval een deel van de dag heb ik er over nagedacht, en bedacht dat als "het zo zou moeten zijn" hij ook in de bus terug naar huis zou zitten. Dat zat ie niet, dus het had niet zo moeten zijn... Samen met een van mijn zusters-in-het-kwaad stapte ik uit in Leeuwarden, en al vloekend en schreeuwend staken wij de straat over, tot we bijna werden platgereden door een grote blauwe bus... Met daarin... Oh my god!

Anne ( niet die jankerd, die andere die jullie niet kennen..) roept: "We hebben net een briefje voor jou aan die andere buschauffeur gegeven! Waarop S. terugroept: "MET JE NUMMER?"

Whaaa what the fuck! JA! MET MIJN NUMMER!

En weg was hij...

Diezelfde avond zat ik thuis, en all of a sudden, sms... "En heb je je en beetje vermaakt bij de andere chauffer in de bus? Sander" . En sinds dat moment zijn wij eigelijk de hele tijd aan het bellen, smssen, postduiven over en weer aan het smijten en meer van dat soort contactvormen.

Gister ben ik maar eens bij hem langsgegaan, en het was gezellig en leuk en ielk en ik heb kriebels en weet ik veel wat ik hier nou weer mee aan moet! Gewoon lekker kijken hoe dit doorgaat en dan zullen we zien!

Ohja, en zodra er weer eens een lekker feest is bij ghellie, dan komen wij! Met de blauwe bestelwagen en broodjes ei voor onderweg!

Heel veel dikke kussen en liefs en sigaretten!

I want you back

Het einde van mijn examens afgelopen zomer vierde ik, comme d'habitude, in het ziekenhuis, big shoutout to mijn zwakke gestel en rotte nieren. Voor mij dus geen binge drinken op (please kill me) Genk on Stage, maar wel loepzuivere harddrugs, terugbetaald door het ziekenfonds. Met genoeg paracetamol in mijn aders om een kudde bizons neer te leggen, had ik kleurrijke 3D-dromen over Frank Zappa en unisono 'Strawberry Fields' zingende bloemen. De ochtend van 25 juni werd ik echter wreed gewekt door een struise verpleegster op fackingue crocks die met de vrolijke mededeling 'Goeiemorgen, Michael Jackson is dood!' een goeie halve liter bloed uit mijn dichtgeslibte adertjes kwam trekken.
Ik heb gehuild, een beetje. Heel zielig en mager in mijn ziekenhuisbedje met allemaal slangetjes in mijn arm, heb ik gehuild om de dood van de koning.
Vandaag, bijna een half jaar later, ben ik gaan kijken naar de Kevin Ortega-documentaire This is it. Mijn afscheid van de man die mijn dromen, als danser, als muzikante, maar misschien vooral als mens beïnvloedde en aanwakkerde met die funky, poppy, coole vibe die hij bezat.
Ik was net zo opgewonden als die keer, jaren en jaren geleden, toen ik in de nek van mijn vader in de menigte voor het Disney Hotel en in Parijs zat. Het gerucht deed de ronde dat MJ er logeerde, en daar zat ik, terwijl fijne sneeuwvlokjes de in Mickey Mouse vorm geknipte buxussen bedekten, en iedereen 'Michael-Michael-Michael!' scandeerde. The King of Pop heb ik niet gezien die avond, maar vanavond voelde ik dezelfde kriebels in mijn buik terwijl de eerste beelden op het witte doek verschenen.
Bijna twee uur lang was MJ weer levend bij ons, dansend, zingend, maar vooral, levend. Fuck al die ziekende kankermongolen die beweerden dat Michael een weggeteerd lijk was. Op het scherm zien we een man van vijfig, die alle So you think you can dance-snollen mijlenver achter zich laat. Een perfectionist, een muzikant, danser en entertainer die elke godvergeten miliseconde weet waar hij mee bezig is. Een kunstenaar met zijn lichaam en zijn stem, een bezieler, een voorbeeld. Een icoon van onze tijd.
Zoals aangekondigd, ik heb gehuild. Toen ik het perfecte, volmaakte Smooth Criminal zag, miste ik Michael zoals een soldaat zijn gevallen generaal mist. Ik heb gehuild, en als ik popcorn had, had ik er die rotte, disrespectvolle ghettomongolen op de rij voor ons mee bekogeld.
Ik voel me vanavond als iemand die de tombe van Toetanchamon heeft geopend. Die een laatste zucht heeft mogen ademen van iets legendarisch, iets groots, voor het vervliegt. Light shining at us from a dead star.
MJ, I love you.